 |
| Ο πρώην καπνεργάτης Μάρκος Βαφειάδης ήταν αρχιστράτηγος του ΔΣΕ μέχρι την 21η Αυγούστου 1948 (Αρχείο Corbis, 15/12/1947) |
Με τη Βάρκιζα και ύστερα απ' αυτήν η καθοδήγηση του ΚΚΕ, σχεδόν δίχως εξαιρέσεις, έβλεπε καθαρά ότι η αγγλομοναρχοφασιστική πολιτική οδηγεί τη χώρα σε καινούργια ένοπλη σύγκρουση, μια και δεν μπορούσε να εξασφαλίσει μια πλατιά και στέρεη μαζική βάση. Το πρόβλημα για το ΚΚΕ ήταν: α) να πείσει τις μάζες, με την ίδια τους την πείρα, ότι η αγγλική και μοναρχοφασιστική πολιτική αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνον στον εξανδραποδισμό τους με τον εμφύλιο πόλεμο και β) ν' αντιμετωπίσει ψύχραιμα μια κατάσταση που υπήρχε στην καθοδήγηση του ΚΚΕ για ν' αποφύγει και σοβαρές ζημιές απ' τη δράση του ταξικού εχθρού μέσα στο Κόμμα και για να ματαιώσει κάθε προσπάθεια για διάσπαση στο Κόμμα. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι το Κόμμα πέρασε σοβαρή κρίση και δοκιμασία ύστερα απ' την αποτυχία του Δεκέμβρη 1944, αποτυχία που ήταν αποτέλεσμα βασικών λαθών στην πολιτική του ΚΚΕ στον καιρό της χιτλεροφασιστικής κατοχής. Ακόμα το Κόμμα αντιμετώπιζε μέσα στο ΕΑΜ σοβαρές δυσκολίες και έπρεπε με προσοχή να χειρίζεται τα ζητήματα για να μπορεί, χωρίς να κάνει υποχωρήσεις σε ζητήματα αρχής, να εξασφαλίσει την επιδοκιμασία και υποστήριξη της πολιτικής του απ' το ΕΑΜ. Όλα αυτά μέσα στις συνθήκες της αγγλικής κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, που οργάνωσε και εφάρμοζε κιόλας η αγγλική πολιτική και ο μοναρχοφασισμός, δείχνουν ότι ο αγώνας που έφερνε προς την καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση θα είναι πολύ σκληρός, δύσκολος και μακροχρόνιος και ότι θα έβαζε το ΚΚΕ μπροστά στην πιο μεγάλη ως τα σήμερα δοκιμασία του. Γι' αυτό το πράγμα στην καθοδήγηση του ΚΚΕ δεν υπήρχε βασικά δεύτερη γνώμη. Για όλους ήταν φανερό ότι η καινούργια δοκιμασία θα απαιτούσε απ' τον καθένα να δείξει στον ανώτατο βαθμό κομματικότητα, σταθερότητα, αποφασιστικότητα.
II. Η βασική πολιτική δυσκολία στο καινούργιο στάδιο του αγώνα ήταν το γεγονός ότι η απεριόριστη βοήθεια που έπαιρνε ο μοναρχοφασιμός απ' τους Αγγλοαμερικάνους και το καθεστώς της αγγλικής στρατιωτικής κατοχής έτρεφε πολλές ταλαντεύσεις και αμφιβολίες, μέσα στα μικροαστικά πρώτα απ' όλα στρώματα, για το αν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Την κατάσταση αυτή τη δυνάμωνε και το καθεστώς της άγριας τρομοκρατίας που απλώθηκε στη χώρα. Οι ταλαντεύσεις και οι αμφιβολίες αυτές είχαν την αντανάκλαση τους και μέσα στο Κόμμα και στο κλιμάκιο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που βρισκόταν στην Αθήνα και στην καθοδήγηση της ΚΟ της Αθήνας. Ο οπορτουνισμός αυτός που το Κόμμα τον χτύπησε επανειλημμένα ανοιχτά, πήρε τη μορφή μιας παθητικής αναμονής και υποταγής στο μοναρχοφασισμό που εκφραζότανε: α) με αντιλήψεις ότι ο ΔΣΕ θα τα βγάλει πέρα μόνος χωρίς τη δραστήρια πάλη αυτών που σκεφτόντουσαν έτσι, β) με αντιλήψεις ότι μόνο με μια αποφασιστική και ενεργό βοήθεια απέξω θα μπορέσει ο λαός μας να τα βγάλει πέρα. Στη βάση του ο οπορτουνισμός αυτός έδειχνε έλλειψη πίστης στις δυνάμεις και στο δίκιο του Λαού και έφερνε στη συνθηκολόγηση μπροστά στην αντίδραση.
III. Όταν άρχισε η μάχη στο Γράμμο ο Λαός και ο ΔΣΕ πάλευαν κιόλας δυο χρόνια. Στο διάστημα αυτό ο ΔΣΕ είχε ματαιώσει όλες τις προσπάθειες του εχθρού για να τον συντρίψει. Ο μοναρχοφασισμός είχε σημειώσει αλλεπάληλες αποτυχίες και η ολοφάνερη κρίση του βάθαινε προοδευτικά. Η αγγλική πολιτική στην Ελλάδα χρεοκόπησε κι αυτό ανάγκασε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να επέμβει ανοιχτά στη χώρα μας. Στα δύο αυτά χρόνια, ο ΔΣΕ υπερνικώντας αφάνταστες στερήσεις και δυσκολίες, άντρωσε, απόχτησε πείρα, ωρίμασε πολιτικά, στρατιωτικά, οργανωτικά, πήρε τη μορφή του ταχτικού στρατού. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ ετοίμαζε έτσι τον ΔΣΕ, γιατί έβλεπε ότι ύστερα από την ανοιχτή αμερικάνικη επέμβαση οι αγώνες στα 1948 θα γίνουν πιο σκληροί και δύσκολοι. Γι' αυτήν την αντιπαράθεση ετοιμαζότανε ο ΔΣΕ στη Βόρεια Πίνδο, στο μέρος που διάλεξε ο ίδιος, για ν' αναμετρηθεί στην πιο μεγάλη μάχη στα 1948 ενάντια στον μοναρχοφασιστικό στρατό και την αμερικάνικη ηγεσία του.
IV. Όταν άρχισε η μάχη στο Γράμμο ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν ο παρακάτω: Σε άντρες, 1 προς 10 και σε υλικό, 1 προς 50, σε όφελος του μοναρχοφασισμού. Ακόμα, ο μοναρχοφασισμός κυριαρχούσε απόλυτα στον αέρα και διέθετε μηχανοκίνητα και θωρακισμένα μέσα, που απ' αυτά ο ΔΣΕ δεν διέθετε τίποτα. Ο συσχετισμός αυτός ήταν πολύ σε βάρος μας, και γιατί από ανεπάρκεια και αδυναμίες δικές μας δεν πραγματοποιήσαμε το πλάνο στρατολογίας και δεν εξασφαλίσαμε τις στρατηγικές εφεδρείες του ΓΑ που είχαμε καθορίσει. Όμως η καθοδήγηση του ΚΚΕ αποφάσισε να δόσει τη μάχη γιατί ξεκινούσε απ' τη βεβαιότητα ότι με την ηθικοπολιτική υπεροχή του ΔΣΕ και με τη σωστή εκμετάλλευση του εδάφους, θα ανατρέπαμε την κύρια στρατηγική επιδίωξη του εχθρού που ήταν να εκμηδενίσει στη Βόρεια Πίνδο τις κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ για να καθαρίσει ύστερα και ολόκληρη τη χώρα και να πνίξει έτσι οριστικά το επαναστατικό ξεσήκωμα του Λαού. Η αποτυχία του αυτή θα όξυνε την κρίση και την αποσύνθεση στο στρατόπεδο της αντίδρασης και θα έφερνε σε καινούργια ανάπτυξη το κίνημα μας. Αυτή ήταν η γραμμή και η πεποίθηση της ηγεσίας του ΚΚΕ που βρισκόταν στο βουνό. Την πεποίθηση αυτή τη δυνάμωνε το γεγονός ότι οι δυνάνεις της προόδου στεριώνονταν και μεγάλωναν σε όλο τον κόσμο, ότι η δημιουργία του Γραφείου Πληροφοριών έδειχνε τη συσπείρωση και ανάπτυξη των δυνάμεων του κομμουνισμού και της Λαϊκής Δημοκρατίας στην Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο, το γεγονός ότι η διεθνής αλληλεγγύη προς το Λαό της Ελλάδας με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση εκδηλώνονταν ισχυρή και έμπραχτη.
V. Η μάχη στο Γράμμο άρχισε σκληρή. Και, παρά το γεγονός ότι τα τμήματα μας για πρώτη φορά περνούσαν από τέτια δοκιμασία και παρά το γεγονός ότι παρουσιάσαμε σοβαρά λάθη στη διάταξη μας και κάναμε πολλά λάθη στην πορεία της, όμως η μάχη σε όλη τη διάρκεια της εξελίχτηκε βασικά σύμφωνα με το σχέδιο της ηγεσίας του ΚΚΕ. Στο διάστημα, όμως, που κρατούσε η μάχη δημιουργήθηκαν κρίσιμες καταστάσεις που έβαλαν σε σκληρή δοκιμασία όλους αυτούς που τη διηύθυναν και απαιτούσαν απ' αυτούς αποφασιστικότητα, ψυχραιμία, σταθερότητα στη γραμμή και ανώτερη κομματικότητα. Η κρισιμότητα στην κατάσταση και η δοκιμασία γι' αυτούς που τη διηύθυναν μεγάλωσε όταν πάνω στο φούντωμα της μάχης δημιουργήθηκαν ξαφνικές και αναπάντεχες δυσκολίες ανεφοδιασμού.
Ακριβώς πάνω σ' αυτή τη δοκιμασία και την κρίση ο Μάρκος Βαφειάδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και της Γραμματείας του ΠΓ, αρχηγός του ΔΣΕ και πρόεδρος της ΠΔΚ δεν άντεξε, έσπασε και παρουσίασε μια ψυχονευρική κρίση που τον έκανε ανίκανο να φανεί άξιος της θέσης του και να σταθεί στο ύψος της κατάστασης. Για το Κόμμα δημιουργήθηκε ζήτημα Μάρκου Βαφειάδη. Το ΠΓ τον απομάκρυνε τότε από τη δουλιά και τον έστειλε για θεραπεία, με την απόφαση να λύσει οριστικά το ζήτημα του ύστερα·απ' τη θεραπεία που θα 'κανε. Πάντως, ύστερα από την κρίση που παρουσίασε, το ΠΓ της ΚΕ είχε καταλήξει ότι ο Βαφειάδης δεν μπορούσε να ξαναπάρει όλο το βαρύ φορτίο που είχε πριν, και σαν πρώτο μέτρο αποφάσισε και ίδρυσε το Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο. Ο Μ. Βαφειάδης κατάλαβε ότι στο Κόμμα υπάρχει ζήτημα του.
VI. Σήμερα ο Βαφειάδης παρουσιάζεται με μια δική του πολιτική πλατφόρμα, που δείχνει ότι η κρίση του στο Γράμμο δεν ήταν μόνο μια προσωρινή σύγχυση και πελάγωμα, μα μια πολιτική κρίση με βαθύτερα αίτια. Αυτό αναγκάζει το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μαζί με την ανασκευή της πολιτικής πλατφόρμας του, να εξετάσει και όλη την προηγούμενη κομματική ζωή και εξέλιξη του Μ. Βαφειάδη για να βρει τις ρίζες για τη σημερινή αντικομματική στάση του. Ο Μ. Βαφειάδης στην κομμουνιστική νεολαία και στην κομματική ζωή παρουσιάζει μια σειρά από κρίσεις που οι σπουδαιότερες είναι αυτές που πέρασε στη φυλακή, στην Αίγινα, στην Ακροναυπλία. Στο βάθος τους υπήρχε πάντα μια έκδηλη αντικομματική διάθεση και μια ανικανοποίητη εγωιστική φιλοδοξία που τον έκανε πάντα να γκρινιάζει ενάντια σε πρόσωπα και πράγματα και τον έφερνε σε αντίθεση με το Κόμμα. Ο Μ. Βαφειάδης έτρεφε αρρωστιάρικα μέσα του το αίσθημα ότι το Κόμμα πάντα τον παραγνώρισε και τον κατάτρεξε. Και όσες φορές ακόμα είχε δίκιο κατάφερνε να παίρνει αντικομματική στάση. Δεν ήξερε να παλεύει κομματικά για τις αρχές και για την πολιτική του Κόμματος και πάντα έδινε στις προσπάθειες του το χαραχτήρα διαβολών και προσωπικών συγκρούσεων. Παρ' όλα αυτά το Κόμμα τον βοήθησε και μπόρεσε να του καλλιεργήσει και να του αναπτύξει τις ικανότητες που είχε και να τον βοηθήσει να ωριμάσει και πολιτικά, γιατί εδώ ο Μ. Βαφειάδης παρουσίαζε μια ολοφάνερη ανεπάρκεια που εκδηλώνονταν κυρίως όταν επρόκειτο να καταλήξει σε αποφάσεις και να δόσει γραμμή. Το Κόμμα βοήθησε και ανέβασε τον Μ. Βαφειάδη τόσο, όσο κανένα άλλο από τα στελέχη του, πιστεύοντας ότι και τις ικανότητες του θα αναπτύξει και τις ελλείψεις του θα διορθώσει.
VII. Τώρα ο Μ. Βαφειάδης βγαίνει με δική του πλατφόρμα που πολιτικά αποτελεί άρνηση, αναθεώρηση της γραμμής του ΚΚΕ. Πρωταρχικό γνώρισμα στην πλατφόρμα αυτή είναι μια φραξιονιστική, αντικομματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Χαραχτηριστικό είναι ότι ο Μ. Βαφειάδης από τότε που με απόφαση του Κόμματος βγήκε στο βουνό σαν αρχηγός του ΔΣΕ, και όταν γίνηκε μέλος του ΠΓ και της Γραμματείας του και μέχρι το σπάσιμο του στο Γράμμο, ποτέ, ούτε μια φορά, δεν έβαλε ζήτημα για έστω και μια διαφωνία του με τη γραμμή του Κόμματος, είτε με κάποιο βασικό σημείο της. Ποτέ, ούτε σε ατομικές συνομιλίες του, ούτε σε συνεδριάσεις, δεν ανέφερε είτε ότι δεν συμφωνεί, είτε ότι προτείνει να διορθωθεί κάτι στη γραμμή του Κόμματος. Σήμερα βγαίνει με δική του πολιτική πλατφόρμα που ξεκινά από ένα σπεκουλάντικο αντικομματικό υπολογισμό. Κατάλαβε ότι απότυχε, γιατί αυτό έδειξε η ζωή, και την αποτυχία του αυτή πάει να τη σκεπάσει: α) Με μια πλατφόρμα, που τη σκάρωσε τώρα, όπου θέλει τη δική του αποτυχία να την παρουσιάσει σαν αποτυχία του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος στη χώρα, όπου θέλει να εμφανιστεί με τον ισχυρισμό ότι ήταν απ' το 1947 αντίθετος με την πολιτική του Κόμματος, διεκδικώντας με όλα αυτά τον τίτλο του σωτήρα, του Κόμματος, β) Για να δικαιολογήσει το σπάσιμο του στο Γράμμο θέλει τώρα αυτό να το στηρίξει σε προσωπικούς λόγους, που σκάρωσε εκ των υστέρων και που ξεσκεπάζουν ολότελα την αντικομματικότητά του. Στη Συνεδρίαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις 15 του Νοέμβρη, όπου συζητήθηκε το ζήτημα του, ο Μ. Βαφειάδης στην εισηγητική ομιλία του δεν ανέφερε ούτε λέξη για την πολιτική πλατφόρμα του και τις διαφωνίες του με τη γραμμή του Κόμματος και περιορίστηκε μόνο σε προσωπικές επιθέσεις και συκοφαντίες. Όταν κλήθηκε να εκθέσει τους προσωπικούς λόγους, που ισχυρίστηκε ότι τον οδήγησαν στο σπάσιμο του στο Γράμμο, επανειλημμένα δήλωσε ότι δεν υπακούει στην απόφαση του ΠΓ της ΚΕ. Η βασική του προσπάθεια στρεφότανε στο να δημιουργήσει προσωπικές προστριβές με αναίσχυντες συκοφαντίες ανάμεσα στα μέλη του ΠΓ και της ΚΕ που παίρναν μέρος στη Συνεδρίαση. Κάθε φορά που με τα γεγονότα οδηγιότανε σε αδιέξοδο, δήλωνε ότι δεν θυμάται. Το ΚΚΕ στα τριάντα χρόνια διεξήγαγε ένα σκληρό αγώνα ενάντια στον αρχειομαρξιστικό και λικβινταριστικό τροτσκισμό. (Ο Τρότσκι είχε πει κάποτε ότι ο τροτσκισμός στην Ελλάδα είναι το ισχυρότερο τμήμα του στις κεφαλαιοκρατικές χώρες). Πάνω από 10 χρόνια κράτησε ο αγώνας αυτός ωσότου το ΚΚΕ εκμηδένισε ολοκληρωτικά το λυσσασμένο αυτόν εχθρό της εργατικής τάξης. Στην πάλη ενάντια στον δολοφονικό τροτσκισμό άντρωσε το ΚΚΕ. Η θέση και η συμπεριφορά του Μ. Βαφειάδη στη συνεδρίαση του ΠΓ, έδειξαν ότι πρόκειται για μια αντικομματική, φραξιονιστική, τροτσκιστική επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ και στην πολιτική γραμμή του.
VIII. Ο Μ. Βαφειάδης αρχίζει την πλατφόρμα του με τον ισχυρισμό ότι στο ΚΚΕ δεν υπάρχει «από παράδοση, η εσωκομματική δημοκρατία. Κάθε αντίθετη απόπειρα που γίνεται, πνίγεται με τρόπο αντικομματικό. Οι καθοδηγήσεις του Κόμματος αντί να σου ανοίγουν το δρόμο για θαρρετή σκέψη, σου σκοτώνουν τη σκέψη». «Το καθεστώς αυτό δημιουργεί ένα «είδος εκφυλισμού των στελεχών». «Ανώτερα στελέχη μας εξαρτούν την ανάδειξη τους απ' την ανοχή και τη σιωπή». Αυτές τις συκοφαντίες ξερνά ενάντια στο κόμμα μας ο χρεοκοπημένος τροτσκιστής. Το κάνει αυτό ο Βαφειάδης από δημαγωγία, μα ταυτόχρονα δεν καταλαβαίνει ότι μέσα στις συνθήκες που περνά σήμερα το κίνημα μας και με τον αγώνα που κάνει το ΚΚΕ, δεν μπορεί να υπάρξει στο Κόμμα η ίδια εσωκομματική δημοκρατία που υπάρχει στα νόμιμα κόμματα και πολύ περισσότερο σ' αυτά που είναι στην εξουσία, και ότι σήμερα στο ΚΚΕ επιβάλλεται περισσότερος συγκεντρωτισμός στις μέθοδες καθοδήγησης και στην εσωκομματική ζωή σε σχέση με την πλατιά εσωκομματική δημοκρατία που ανέπτυξε το κόμμα μας όταν ύστερα απ' τη Βάρκιζα είχε σχετική ελευθερία στη δουλιά του. Τα πράγματα ανατρέπουν τις συκοφαντίες του Βαφειάδη. Όλη η δουλιά του ΚΚΕ στον οργανωτικό τομέα και ύστερα απ' τον πόλεμο, απ' τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (Ιούνης του 1945) και το 7ο Συνέδριο (Οχτώβρης 1945) είναι μια αδιάκοπη προσπάθεια για την αφομοίωση και τον ενστερνισμό των μπολσεβίκικων οργανωτικών αρχών. Το ΚΚΕ πρέπει ακόμα πολλά να πετύχει στον τομέα αυτόν, όμως η ζωή και η δράση του δείχνουν ότι το κόμμα μας ακολουθεί το σωστό δρόμο. Να τι είπε το κόμμα μας για την κομματική ανοικοδόμηση, την εσωκομματική δημοκρατία και ζωή τον Ιούνη του 1945:
1) η Ολομέλεια τονίζει τον εξαιρετικά σοβαρό κίνδυνο που απειλεί το Κόμμα από την αλλοίωση της κοινωνικής του σύνθεσης. Για να ανταποκριθεί στην ιστορική του αποστολή, το ΚΚΕ πρέπει να παραμείνει, κύρια και βασικά, το Κόμμα του προλεταριάτου της Ελλάδας και αυτό πρέπει να βρίσκει την αντανάκλαση του και στην κοινωνική σύνθεση των μελών του Κόμματος. Μια βασική αλλαγή και βελτίωση στον τομέα αυτόν επιβάλλεται για το σύντομο μέλλον και πρέπει να αφορά τόσο τα μέλη όσο και τα κατώτατα, κατώτερα, μεσαία και ανώτερα κομματικά στελέχη. Η Ολομέλεια υπογραμμίζει την ανάγκη αυτή πρώτ' απ' όλα για τις οργανώσεις της Αθήνας και της θεσσαλονίκης. Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να τείνει και όλη η πολιτική στελεχών του Κόμματος. Παράλληλα το ΚΚΕ πρέπει να διατηρήσει και ν' αναπτύξει τις βάσεις μέσα σ' όλα τα άλλα στρώματα του εργαζόμενου λαού (υπάλληλοι, επαγγελματίες, διανοούμενοι κλπ.).
2) Με τον ίδιο εξαιρετικό τρόπο η Ολομέλεια υπογραμμίζει το πολύ χαμηλό θεωρητικό επίπεδο της μάζας των μελών του Κόμματος και των στελεχών του. Αυτό περικλείνει μεγάλους σοβαρούς κινδύνους. Μια ριζική, άμεση στροφή στον τομέα αυτόν είναι ζήτημα ζωτικής ανάγκης για το Κόμμα. Η διατήρηση της καθαρότητας της ιδεολογίας και θεωρίας του ΚΚΕ μέσα στο Κόμμα. Η διαπαιδαγώγηση του ΚΚΕ, των μελών και των στελεχών του στο πνεύμα που μας κληρονόμησαν οι μεγάλοι μας δάσκαλοι. Η διαφώτιση για τα πιο βασικά νεοελληνικά και καθημερινά προβλήματα σύμφωνα με τις αρχές και τη γραμμή του ΚΚΕ. Η πάλη ενάντια στη διαστρέβλωση και τον ευνουχισμό της επαναστατικής μας θεωρίας και πράξης είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια σωστή πολιτική γραμμή και δράση του ΚΚΕ. Η Ολομέλεια διαπιστώνει την ανεπάρκεια της κομματικής διαφώτισης και την καθυστέρηση στον τομέα αυτόν τόσο του Ριζοσπάστη όσο και της ΚΟΜΕΠ. Χρειάζεται μια επίμονη, ακούραστη, θαρραλέα και ορμητική μακρόχρονη και βαθιά δουλιά του Κόμματος για να εξασφαλιστεί και βελτιωθεί η ιδεολογική - θεωρητική πανοπλία του ενάντια σε κάθε νοθεία, σε κάθε λαθρεμπόριο. Η Ολομέλεια διαπιστώνει ακόμα ότι βαριά ευθύνη για την κατάσταση αυτή φέρνουν και μια σειρά από ανώτατα και ανώτερα κομματικά στελέχη που δεν ζούν τη ζωή της βάσης του Κόμματος, είναι απομονωμένα απ' αυτή και έτσι όχι μόνο δεν τη βοηθούν να βελτιώνει το ιδεολογικό της επίπεδο, μα αντίθετα, ζώντας μακριά απ' αυτή, πέφτουν ευκολότερα σε ξένες επιρροές, που τις μεταφέρουν και μέσα στο Κόμμα. Η Ολομέλεια βάζει σαν καθήκον σε μια σειρά από ανώτατα και ανώτερα κομματικά στελέχη, να πάνε για δουλιά στη βάση του Κόμματος και μέσα στις εργατικές μάζες. Στο χαμηλό ακόμα ιδεολογικό επίπεδο του Κόμματος οφείλεται και το γεγονός ότι το Κόμμα αντιμετωπίζει ασθενικά, αγνές στο βάθος, μα πάντα επικίνδυνες εκδηλώσεις αντάρτικου πνεύματος, από τις γραμμές κυρίως του αντάρτικου κινήματος. Σωστή διαφώτιση και διαπαιδαγώγηση προς την κατεύθυνση αυτή στο πνεύμα της κομματικής πειθαρχίας και της εσωκομματικής δημοκρατίας πρέπει να συγκεντρώσουν επίσης την προσοχή μας. Η Ολομέλεια θεωρεί αναγκαίο όπως μέσα στις καινούργιες συνθήκες, ύστερα απ' τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο και τον αγώνα του Δεκέμβρη, το Κόμμα ξαναεξετάσει συγκεκριμένα και ατομικά το ζήτημα των δηλωσιών στην 4η Αυγούστου, που ξαναμπήκαν στο ΚΚΕ. Η επανεξέταση αυτή πρέπει να γίνει μέσα στα πλαίσια που βάζει η κομματική ηθική τάξη και επαναστατική κομματικότητα. Πρωτοβουλία, εσωκομματικός έλεγχος προς τα πάνω και προς τα κάτω, προώθηση και ανάπτυξη νέων στελεχών, εσωκομματική δημοκρατική ζωή, γρανιτένια κομματικότητα και σεμνό κομματικό ήθος, επαναστατική πειθαρχία και ολόπλευρη θεωρητικοπολιτι-κή διαπαιδαγώγηση, θα σηκώσουν τη ζωντάνια και ζωτικότητα των μελών μας και θα τα αναδείξουν σε πραγματικούς αφέντες μέσα στο κόμμα τους, που το ακολουθούν και το δουλεύουν όχι από εξαναγκασμό, μα γιατί από λεύτερη δημοκρατική συνείδηση πιστεύουν στη θεωρία και ιδεολογία του, στην πολιτική γραμμή και στην πραχτική δράση του, στην οργάνωση του και στην αναγκαιότητα της ύπαρξης του, για την κατάχτηση και ολοκλήρωση της λευτεριάς του Λαού (Απ' την απόφαση της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, 25-27 Ιούνη 1945).
Ο φραξιονιστής Βαφειάδης, που στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ (Φλεβάρης του 1946) του έγινε προσωπική ανοιχτή υπόδειξη να εγκαταλείψει την απομόνωση του απ' τη βάση, δεν διδάχτηκε τότε, μόνο θέλει τώρα να διαπαιδαγωγήσει αυτός φραξιονιστικά και διαλυτικά το Κόμμα. Και να τι ειπώθηκε για τα ίδια ζητήματα στο κλείσιμο της εισήγησης στην ίδια Ολομέλεια τον Ιούνη 1945:
«Ακούμε, σύντροφοι, τις μέρες αυτές παραμύθια για διαφωνίες και διασπάσεις μέσα στο Κόμμα. Και φυσικά γελάμε. Γελάμε με τους ανόητους που τόσο λίγο μας ξέρουν, που τόσο λίγο καταλαβαίνουν το κόμμα μας, το ΚΚΕ και τον μεγάλο του αγώνα.
Όμως, σύντροφοι, δεν θα πρέπει να το πάρουμε απάνω μας. Ο κομμουνιστής δεν αυτοϊκανοποιείται ποτέ. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να παρουσιάσουμε και στον τομέα της κομματικής ανοικοδόμησης σοβαρά λάθη και ελλείψεις... Το βασικό οργανωτικό μας πρόβλημα είναι το πρόβλημα των στελεχών μας. Κομμουνιστής, μέλος είτε στέλεχος του ΚΚΕ, πάει να πει να 'ναι μαζικός λαϊκός ηγέτης. Αυτό πάει να πει ότι το στέλεχος μας ξέρει καλά το περιβάλλον της δουλιάς του, τα ζητήματα και προβλήματα που αποσχολούν τους εργάτες και τους εργαζόμενους. Πρωτοστατεί στην οργάνωση τους και στους αγώνες τους, πάντοτε υπόδειγμα πειθαρχίας, αποφασιστικότητας, ηρωισμού και αυτοθυσίας. Ακούει πάντα όσα του λεν οι εργάτες και οι εργαζόμενοι, συζητεί τη γνώμη τους, πείθεται είτε τους πείθει. Δημιουργεί στον κύκλο του ολοένα καινούργια στελέχη, προωθεί τις νέες δυνάμεις, ενθαρρύνει, καθοδηγεί, βοηθεί πατρικά κάθε ικανότητα. Τοποθετεί τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση, αφήνοντας κάθε ανεξαρτησία και πρωτοβουλία που βοηθεί τον κοινό σκοπό, το κοινό έργο. Δεν είναι αυταρχικός, ούτε σεχταριστής και τον χαρακτηρίζει η κομματική συντροφικότητα. Δεν παραγνωρίζει, ούτε πνίγει ποτέ την ατομικότητα του άλλου. Ο παραγοντισμός είναι μια από τις πιο θανάσιμες αμαρτίες για έναν κομμουνιστή, όπως και η γραφειοκρατία. Δεν είναι ποτέ στρυφνός και ακαταλαβίστικος, μα πάντα απλός και κατανοητός. Έχει υπομονή, εξηγά και πείθει τον άλλο. Μα όταν καταλήξει σε αποφάσεις, δρα σύντομα και φτάνει γοργά δίχως αναβολές και κωλυσιεργίες στο αποτέλεσμα. Στο ύφος και στο ήθος του είναι σεμνός και έχει ανεπτυγμένη την κομματική ευαισθησία. Δεν μπορεί να 'ναι ποτέ αδιάφορος γι' αυτό που λέει το απλό μέλος και ο απλός εργάτης γι' αυτόν. Τον χαρακτηρίζει κομματική και ατομική ακεραιότητα χαρακτήρα, κομματική ευθύτητα και ποτέ δεν ξεχνά το Κόμμα μπροστά στο ατομικό είτε οικογενειακό του συμφέρον. Οι οικογενειακότητες στο Κόμμα δεν υπάρχουν, αν και ο κομμουνιστής σαν οικογενειάρχης πρέπει να 'ναι υποδειγματικός. Με λίγα λόγια ο κομμουνιστής πρέπει να 'ναι παράδειγμα και υπόδειγμα λαϊκού αγωνιστή για όλους. Μονάχα έτσι θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος του. Έχουμε πολλές απαιτήσεις από τα μέλη μας. Είναι οι απαιτήσεις που βάζει το κίνημα σε μας σαν Κόμμα. Και αυτό που ζητάμε από τα μέλη του Κόμματος θα πρέπει φυσικά να το πραγματοποιούμε πρώτ' απ' όλα εμείς, η καθοδήγηση του. Στον τομέα της εσωκομματικής ζωής χρειάζεται μια σημαντικήβελτίωση. Εκείνος που αποφασίζει και κυβερνά μέσα στο Κόμμα είναι το μέλος του Κόμματος. Η εσωκομματική δημοκρατία, που σημαίνει και εκλογή των κομματικών οργάνων από τα κάτω προς τα πάνω με μυστική ψηφοφορία, εφαρμόζεται αυστηρά. Ο έλεγχος της δουλιάς και η κριτική προς τα πάνω και προς τα κάτω είναι το ουσιαστικό κομμάτι της εσωκομματικής δημοκρατίας. Οι αποφάσεις συζητούνται και εγκρίνονται, τροποποιούνται είτε απορρίπτονται από τα μέλη. Από τη στιγμή όμως που μια απόφαση παίρνεται, όλοι είναι υποχρεωμένοι να την εκτελέσουν και κείνοι ακόμα που ίσως να μη συμφώνησαν και βρέθηκαν σε μειοψηφία. Στην εσωκομματική ζωή η αυτοκριτική από τα πάνω και από τα κάτω και περισσότερο, φυσικά, από τα πάνω, δίνει ζωή, αναπτύσσει το αίσθημα της ευθύνης και μεγαλώνει τη κολεχτιβίστικη δουλιά. Στο πνεύμα αυτό πρέπει να διαπαιδαγωγούμε τα μέλη, έτσι που όχι μονάχα τυπικά, μα και ουσιαστικά να γίνουν αυτά τα αφεντικά στο Κόμμα. Απ' αυτό εμείς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Αντίθετα, όσο πιο ανεπτυγμένα είναι τα μέλη μας και όσο πιο πολύ δουλεύουν με πρωτοβουλία και αυτοπεποίθηση, τόσο περισσότερο κερδίζει το Κόμμα και το κίνημα μας. Βλέπουμε, σύντροφοι, ότι το Κόμμα σήμερα χρειάζεται μια στροφή στον τομέα της εσωκομματικής δημοκρατίας. Και, φυσικά, το παράδειγμα πρέπει να το δόσουμε εμείς, η Κεντρική Επιτροπή. Είμαστε το κυρίαρχο σώμα του Κόμματος ανάμεσα στα συνέδρια του. Πολλοί άνθρωποι με μια καρδιά, μια ψυχή, ένα νου, μια θέληση, μια γροθιά. Και αυτό όχι από εξαναγκασμό. Γιατί τέτιος εξαναγκασμός σ' ένα Κόμμα, που τόσες θυσίες ζητά από τα μέλη του και, φυσικά, πολύ περισσότερο, από την Κεντρική Επιτροπή του, δεν μπορεί να υπάρξει. Μα από λεύτερη θέληση και απόφαση. Και ακριβώς γιατί τίποτε δεν μας εξαναγκάζει και ό, τι κάνουμε το κάνουμε από πεποίθηση και πίστη στις αρχές μας, γι' αυτό και οι υποχρεώσεις μας, υποχρεώσεις λεύτερων ανθρώπων, είναι ακόμα πιο μεγάλες. Η Κεντρική Επιτροπή είναι το ανώτατο κολεχτιβίστικό μας όργανο. Εδώ κανένας δεν αποφασίζει μόνος. Ίσα δικαιώματα και ίσες ευθύνες. Και προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει ακόμα πιο πολύ να αναπτύξουμε ο καθένας και όλοι μαζί το συναίσθημα της ευθύνης μα και της πρωτοβουλίας. Όλοι μαζί καθορίζουμε τη γραμμή, που τη θέτουμε μετά για έγκριση μπροστά στο Κόμμα. Μα μετά ο καθένας στον τομέα του, ο καθοδηγητής, ο υπεύθυνος, αυτός αποφασίζει και εκτελεί».
Τη γραμμή αυτή την αναπτύσσει το ΚΚΕ και η καθοδήγηση του, όσο, φυσικά, μπορούσε και κατοπινά στα ντοκουμέντα του, στην ειδική οργανωτική απόφαση του ΠΓ (Δεκέμβρης του 1945, που μπήκε απευθείας στις Κόβες), στην οργανωτική σύσκεψη του, που έγινε τον Απρίλη του 1946, σε όλη την κομματική ζωή του. Αν απ' αυτά όλα ο Βαφειάδης δεν διδάχτηκε τίποτε, φταίει η αντικομματικότητά του και όχι το ΚΚΕ.
IX. Ο Μ. Βαφειάδης πήρε μέρος στη 12η Ολομέλεια και στο 7ο Συνέδριο, όπου ξαναβγήκε στην ΚΕ. Πήρε μέρος και στη 2η Ολομέλεια, όπου του έγινε και ανοιχτά η σύσταση να εγκαταλείψει την αυτοαποξένωσή του απ' τη βάση και τα στελέχη του Κόμματος. Πήρε μέρος στην 3η Ολομέλεια, όπου η στρατιωτική επιτροπή κάτω από τη δική του καθοδήγηση επεξεργάστηκε το στρατιωτικό σχέδιο που ο ίδιος υπόγραψε. Το Γενάρη του 1948 ήταν συνεισηγητής στη σύσκεψη των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΔΣΕ. Στην 4η Ολομέλεια ήταν ο μόνος εισηγητής πάνω στην πολιτική και στρατιωτική κατάσταση (ας σημειωθεί εδώ ότι παρά τη σχετική απόφαση του ΠΓ ο Μ. Βαφειάδης δεν έδοσε ακόμα στο Κόμμα την εισήγηση του εκείνη). Σε όλα αυτά τα Σώματα, ο Μ. Βαφειάδης μίλησε και εισηγήθηκε χωρίς ούτε μια φορά να κάνει νύξη για όσα αραδιάζει στη φραξιονιστική και ηττοπαθή πλατφόρμα του. Τώρα βρίζει την καθοδήγηση και τα στελέχη του Κόμματος για εκφυλισμό, λέει ότι το Κόμμα σκοτώνει τη σκέψη, ότι τα στελέχη αναδείχνονται με τη σιωπή και την ανοχή, ότι στο Κόμμα υπάρχει «καθεστώς κολακείας, ποιος περισσότερο να λιβανίσει αυτά που λέει η καθοδήγηση». Έτσι βρίζει ο πανικόβλητος φραξιονιστής το Κόμμα και τα στελέχη του. Όμως το Κόμμα δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια άκουε τα ίδια ακριβώς λόγια απ' τους αρχειομαρξιστές και λικβινταριστές τροτσκιστές. Και το Κόμμα ξέρει να αντιμετωπίσει κάθε φορά όσους σηκώνουν το ανάστημα τους ενάντια του, όσο ψηλά και αν στέκονται.
Ο Μ. Βαφειάδης μιλά για έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας και αυτοκριτικής από τις εκάστοτε καθοδηγήσεις. Έτσι ο πανικόβλητος οπορ-τουνιστής ταυτίζει όλες τις καθοδηγήσεις που είχε το Κόμμα από τότε που ιδρύθηκε και που διώχτηκαν απ' το Κόμμα σαν οπορτουνιστικές, τροτσκιστικές, φραξιονιστικές, με τη σημερινή καθοδήγηση και έτσι ξεσκεπάζει ακόμα πιο πολύ τη φραξιονιστική του πρόθεση. Ο Μ. Βαφειάδης μιλά για έλλειψη αυτοκριτικής και εσωκομματικής δημοκρατίας, αυτός που καμιά απόλυτα φορά δεν αναγνώρισε κανένα λάθος του. Σαν καπετάνιος της ομάδας Μεραρχιών ΕΛΑΣ Μακεδονίας ακολούθησε σοβινιστική πολιτική απέναντι στους σλαβομακεδόνες αγωνιστές. Δεν μίλησε ποτέ για τη στάση του, όταν σαν καπετάνιος της ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας το Δεκέμβρη του 1944, όταν στην Αθήνα γινότανε πόλεμος, αυτός συνθηκολόγησε ουσιαστικά με τους Άγγλους και τους άφησε να πάνε στην Αθήνα για να πνίξουν τη λαϊκή εξέγερση. Είναι λάθος σοβαρό του Κόμματος ότι τότε δεν πρόσεξε ορισμένες υπεύθυνες καταγγελίες που έγιναν ενάντια στον Μ. Βαφειάδη για σχέσεις με άγγλους αξιωματικούς πράχτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις και ότι δυο μέρες μετά το φευγιό του Μάρκου στο βουνό (τέλη Αυγούστου 1946) στο σπίτι της συγγενούς του Καραμαούνα, πράχτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις, συζητούσαν ότι βγήκε (ο Μ.) στο βουνό για να οργανώσει αντάρτικο. Ο Μ. Βαφειάδης δεν μίλησε ποτές για τις σοβαρές ευθύνες που είχε για την κατάσταση στην ΚΟΘ και στο Γραφείο Περιοχής Μακεδονίας όπου ήταν οργανωτικός γραμματέας και όπου ασχολούνταν με φραξιονιστικό κουτσομπολιό εκ των υστέρων χωρίς να τολμά ποτέ να πει ανοιχτά τη γνώμη του. Άφηνε επικεφαλής της ΚΟΘ δειλούς και ανίκανους ανθρώπους. Καλούσε τους εργάτες σε απεργίες χωρίς λόγο και χωρίς να παίρνει κανένα οργανωτικό μέτρο. Στο μηχανισμό του Γραφείου Περιοχής τοποθέτησε ανεξέλεγχτους και ύποπτους ανθρώπους, που καταχράστηκαν την κομματική περιουσία και αργότερα πρόδοσαν ανοιχτά και συνεργάζονταν με τον εχθρό. Στον ΔΣΕ ο Μ. Βαφειάδης παραγνώρισε και χτύπησε τα ανώτερα κομματικά στελέχη και συγκέντρωσε γύρω του κυρίως προσωπικούς του φίλους και αξιωματικούς απ' τον αστικό στρατό. Μετεμφύτευσε στο στρατό, και από το στρατό στο Κόμμα, τις αστικές και ανταρτίστικες στρατοκρατικές μέθοδες πολέμου, οργάνωσης και καθοδήγησης που το Κόμμα χτύπησε επανειλημμένα και ανοιχτά. Δεν συμφωνούσε και αντιδρούσε στα μέτρα ασφάλειας και επαγρύπνησης στο ΓΑ και στην απομάκρυνση απ' αυτό παλιών αξιωματικών, που προέρχονταν απ' τον αστικό στρατό και δεν αποτελούσαν εγγύηση για την εφαρμογή της γραμμής μας. Δεν ήθελε ένα μικρό και ευκίνητο ΓΑ, που έγινε στο Γράμμο παρά την αντίδραση του.
Τον Μ. Βαφειάδη τον χαρακτηρίζει μια παθολογική και αντικομματική τάση απομάκρυνσης και αποξένωσης απ' τη μάζα και τα στελέχη του Κόμματος. Ο Μ. Βαφειάδης είναι άσπονδος εχθρός της κολεχτιβίστικης δουλιάς στην καθοδήγηση. Έχει διαπιστωθεί επανειλημμένα ότι πήρε σειρά από σοβαρά μέτρα και αποφάσεις χωρίς να συνεργαστεί με την κομματική καθοδήγηση και σε συμφωνία μόνο με τους στρατιωτικούς του συμβούλους. Διαστρέβλωνε και δεν εφάρμοζε τις αποφάσεις του ΠΓ. Η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (28-29 του Ιούλη 1948) του έκανε αυτού προσωπικά μια σοβαρή προειδοποίηση, που όμως, δεν θέλησε να την προσέξει: «Η Ολομέλεια διαπιστώνει ότι μια σοβαρή αδυναμία του ΔΣΕ βρίσκεται στο ότι η κομματική και στρατιωτική καθοδήγηση δεν έχουν πάντα άμεση και έγκαιρη αντίληψη για την κατάσταση στους κατώτερους κρίκους και στη βάση και ότι καθυστερεί επικίνδυνα η οργάνωση του ελέγχου για τη γρήγορη και αποτελεσματική εφαρμογή των αποφάσεων που κάθε φορά παίρνονται. Η Ολομέλεια διαπιστώνει ότι στον τομέα αυτόν χρειάζεται μια αποφασιστική βελτίωση. Σ' αυτό θα συντελέσει σοβαρά και η πιο στενή επαφή και συνεργασία των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών σε όλη την κλίμακα, η πιο στενή επικοινωνία των επάνω προς τα κάτω». Ο Βαφειάδης ήρθε σε σύγκρουση με όλα σχεδόν τα ανώτερα καθοδηγητικά στελέχη του ΔΣΕ. Του έγινε αυστηρή υπόδειξη και κριτική για το ότι περιορίζεται να βγάνει μια διαταγή και σ' αυτό περιορίζεται χωρίς να τον ενδιαφέρει ο έλεγχος για την εκτέλεση της, και πάλι όμως δεν διορθώθηκε. Τον χαρακτηρίζει ένας αυταρχικός σατραπισμός και μια εγωπαθή ζηλοφθονία απέναντι στα κομματικά στρατιωτικά στελέχη που ανέβηκαν. Σε όλη τη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, όσο μεγάλωνε η κρίση του, τόσο όλα αυτά τα αρνητικά παρουσιάζονταν πιο έντονα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τις λίγες φορές που στη διάρκεια της μάχης πήγε στα τμήματα, αυτό το έκανε όχι από δική του πρωτοβουλία μα ύστερα από απόφαση του ΠΓ. Στη διάρκεια της μάχης και όσο μεγάλωνε η οξύτητα της αυτός έχανε την αυτοκυριαρχία του, τον έλεγχο και την εποπτεία πάνω στα γεγονότα, ωσότου κατάντησε πραγματικό ράκος. Τώρα ο Μ. Βαφειάδης αρχίζει την πολιτική πλατφόρμα του μιλώντας για έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας και αυτοκριτικής στο ΚΚΕ. Αυτό το κάνει για να καλύψει την ολοκληρωτική άρνηση απ' τον ίδιο των μπολσεβίκικων οργανωτικών αρχών.
Χ. Οι πολιτικές διαπιστώσεις στην πλατφόρμα του Μ. Βαφειάδη συνοψίζονται στα παρακάτω: Διαπιστώνει ότι η περίοδος Μάρτης 1946 -Μάρτης 1947 «ήταν περίοδος που δίνονταν οι μεγαλύτερες δυνατότητες για μια αποφασιστική επικράτηση μας σε ορισμένες βασικές περιοχές» και ότι τότε «χάσαμε τη μοναδική σχεδόν ευκαιρία». Ότι ο μοναρχοφασισμός «είχε κατορθώσει να δημιουργήσει στις πόλεις και στην ύπαιθρο μια κατάσταση απομόνωσης μας». Σήμερα ο μοναρχοφασι-σμός «κατόρθωσε να πετύχει μια σχετική πολιτικοστρατιωτική σταθεροποίηση». Και συνεχίζει παρακάτω ότι σήμερα «προκύπτει το συμπέρασμα ότι δεν μπορεί ο ΔΣΕ να ανατρέψει ένοπλα το μοναρχοφασισμό με δικές του δυνάμεις στο άμεσο μέλλον, αλλά με άμεση στρατιωτική βοήθεια που θα προέλθει απ' την αναγνώριση της ΠΔΚ απ' τις φιλικές χώρες». Το συμπέρασμα για τον ΔΣΕ απ' τις διαπιστώσεις αυτές είναι ότι «ο ΔΣΕ θα αναγκαστεί να δράσει παρτιζάνικα», ότι πρέπει να γίνει «συνέχιση του ένοπλου αγώνα με έντονη παρτιζάνικη δράση σ' ολόκληρη τη χώρα». Το συμπέρασμα είναι ότι ο ΔΣΕ δεν μπορεί να σταθεί σήμερα σαν ταχτικός στρατός, πρέπει να διαλυθεί και από ταχτικός στρατός με ενιαία καθοδήγηση και δράση, πρέπει να γίνει παρτιζάνικες ομάδες, σκόρπιες σ' όλη τη χώρα. Αυτές είναι στα βασικά και κύρια τους σημεία, οι πολιτικές απόψεις του Μ. Βαφειάδη.
Ο Μ. Βαφειάδης δεν πίστεψε και δεν πιστεύει στη νίκη του λαού. Κάνει μια, βασικά, εσφαλμένη διαπίστωση για σχετική πολιτικοστρατιωτική σταθεροποίηση του μοναρχοφασισμού που οδηγεί το κίνημα μας στη συνθηκολόγηση μπροστά στην αντίδραση και στην αμερικανοκρατία. Η διαπίστωση αυτή είναι απόλυτα αντίθετη με την πραγματική εχτίμηση του ΚΚΕ που διαπιστώνει μια βαθιά πολιτική, επαναστατική κρίση, στη χώρα, διαπίστωση που επιβεβαιώνεται πέρα για πέρα απ' τη ζωή και τα πράγματα. Πρώτ' απ' όλα απ' τον αγώνα του λαού και απ' την κρίση και αποσύνθεση που χαρακτηρίζουν το μοναρχοφασισμό, κρίση και αποσύνθεση που όχι μόνο δεν ξεπερνιένται και δεν δείχνουν σημεία σχετικής σταθεροποίησης, μα που αντίθετα, ολοένα βαθαίνουν και δυναμώνουν. Ακόμη η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12/9/47) έκανε την παρακάτω διαπίστωση: «Η Ολομέλεια εφιστά την προσοχή όλου του Κόμματος στους οπορτουνιστικούς δισταγμούς και τις ταλαντεύσεις που εκδηλώθηκαν και σε ηγετικά κομματικά στελέχη σχετικά με τη συνέπεια και την αποφασιστικότητα που χρειάζεται για να δοθεί ολοκληρωτικά το Κόμμα στην καθοδήγηση και ανάπτυξη της νέας αντίστασης του λαού ενάντια στη νέα αμερικανική και εγγλέζικη κατοχή. Οι ταλαντεύσεις και οι δισταγμοί αυτοί εκφράστηκαν και στο γεγονός ότι και ανώτερα κομματικά στελέχη (Ρουμελιώτης, Λευτεριάς) αρνήθηκαν, παρά την εντολή που πήραν να βγουν στο βουνό, και στο ότι χιλιάδες μέλη του Κόμματος παθητικά αντιμετώπισαν τις διώξεις του εχθρού, και έτσι αντί για το βουνό, βρέθηκαν στη φυλακή και στην εξορία... Οι ταλαντεύσεις και οι δισταγμοί αυτοί που οφείλονται σε ξένες επιδράσεις μέσα στο Κόμμα, αποτέλεσαν ως τα σήμερα σοβαρό εμπόδιο για την εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος. Η επιτυχία της γραμμής του ΚΚΕ εξαρτιέται, σ' ένα σημαντικό βαθμό, απ' το σύντομο και αποφασιστικό ξεπέρασμα των δισταγμών και ταλαντεύσεων αυτών». Αυτόν τον οπορτουνισμό που καυτηρίασε και καταδίκασε το Κόμμα υπερασπίζεται και εκπροσωπεί σήμερα ο Μ. Βαφειάδης. Η 4η Ολομέλεια, όπου εισηγητής ήταν ο Μ. Βαφειάδης, στην απόφαση της λέει ότι «όλοι οι οπορτουνιστές και συνθηκολόγοι, όλοι όσοι λυγίζουν μπροστά στην τρομοκρατία και συμβιβάζονται με τον εχθρό, κάνουν την πιο μεγάλη προδοσία απέναντι στην πατρίδα και στο λαό. Γιατί χαρίζουν μέρες στο μοναρχοφασισμό, δυσκολεύουν και επιβραδύνουν το έργο της απελευθέρωσης της Ελλάδας». (Απόφαση της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, 28-29 του Ιούλη 1948, Γράμμος). Ανάμεσα στους οπορτουνιστές και συνθηκολόγους αυτούς βρίσκεται τώρα πανικόβλητος και ο Μ. Βαφειάδης, που δεν πιστεύει στη δύναμη και στη νίκη του λαού. Μιλά για απομόνωση του Κόμματος, όταν το κόμμα μας, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, οργάνωσε στα 1946-47 το πιο μεγάλο απεργιακό κίνημα που γνώρισε ποτέ η χώρα μας με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς και όταν κάτω απ' την πιο άγρια τρομοκρατία, όταν οργίαζαν τα έκτακτα στρατοδικεία, οι εργάτες στα συνδικάτα ψήφιζαν τους υποψήφιους του Κόμματος, θεωρεί λάθος τη δημιουργία της Λεύτερης Ελλάδας και της ΠΔΚ, προτείνει τη διάλυση του ΔΣΕ σαν ταχτικού στρατού και κηρύττει τη σχετική πολιτικοστρατιωτική σταθεροποίηση του μοναρχοφασισμού. Αυτό, το Κόμμα το χαρακτήρισε σαν προδοσία.
XI. Μια ακόμα απόδειξη ότι ο Βαφειάδης δεν πίστευε στη δύναμη του Λαού, είναι και το ότι την απελευθέρωση της Ελλάδας την έβλεπε και τη στήριζε κυρίως στην απέξω βοήθεια, μέχρι και την ένοπλη στρατιωτική.
XII. Ο Βαφειάδης στην πλατφόρμα του λέει ότι «οι αποφάσεις της 3ης Ολομέλειας (12 του Σεπτέμβρη 1947), ήταν πέρα για πέρα ανεδαφικές». Και παραθέτει ύπουλα πόσα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ πήραν μέρος στην Ολομέλεια χωρίς ν' αναφέρει ότι η Ολομέλεια εκείνη έγινε σε δυο κομμάτια και ότι το κομμάτι της Αθήνας έγκρινε ομόφωνα τις αποφάσεις της 3ης Ολομέλειας. Στην Ολομέλεια ο Βαφειάδης υπόβαλε την έκθεση της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ. Η Ολομέλεια στην απόφαση της λέει ότι «αποδέχεται, βασικά, την έκθεση της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ σαν βάση για την πραγματοποίηση, από στρατιωτική πλευρά, της πολιτικής του ΚΚΕ για τη δημιουργία της λεύτερης περιοχής στη Βόρεια Ελλάδα». Αμέσως ύστερα από την Ολομέλεια, στις 13 του Σεπτέμβρη 1947, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ πήρε απόφαση που λέει επί λέξει: «Το 2ο Κλιμάκιο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναθέτει σε τριμελή επιτροπή απ' τους σ. Ιωαννίδη, Μάρκο και Στρίγκο, την επιτόπου, στην περιοχή της λεύτερης Ελλάδας, διεύθυνση όλης της κομματικής, στρατιωτικοπολιτικής δουλιάς για την πραγματοποίηση της απόφασης της 3ης Ολομέλειας της ΚΕ για ό,τι αφορά τον ΔΣΕ και την εκτέλεση του σχεδίου της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ. Σε δυο μήνες η επιτροπή θα κάνει την πρώτη έκθεση της στο ΠΓ για την πορεία και τ' αποτελέσματα της δουλιάς της». Η 3η Ολομέλεια είχε ορισμένες επιφυλάξεις όταν έλεγε ότι «αποδέχεται, βασικά, την έκθεση της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ», γιατί δεν μπορούσε να ελέγξει άμεσα τα στοιχεία που παρουσίασε ο Μ. Βαφειάδης. Στις 2 του Δεκέμβρη 1947 το ΠΓ συζήτησε την έκθεση της τριμελούς επιτροπής. Εκεί διαπιστώθηκε ότι καθυστερεί η πραγματοποίηση του σχεδίου της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ, που παρουσίασε ο Βαφειάδης στην 3η Ολομέλεια και που η Ολομέλεια «αποδέχτηκε βασικά» και ότι το σχέδιο αυτό «στηριζότανε σε εσφαλμένα δεδομένα». Αυτή η εκτίμηση μπήκε στο σχέδιο απόφασης του ΠΓ. Μα ύστερα από επιμονή του Βαφειάδη βγήκε γιατί αυτό τον αφορούσε προσωπικά. Και στην απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ της 2 του Δεκέμβρη λέγεται, ότι «η καθυστέρηση στην πραγματικοποίηση του σχεδίου της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ οφείλεται στο γεγονός ότι τα Αρχηγεία Δυτικής Μακεδονίας και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα σχέδια στρατολογίας που είχαν βάλει. Έτσι δημιουργήθηκε καθυστέρηση στο σχηματισμό και εξάσκηση των στρατηγικών εφεδρειών του ΓΑ στον βασικό κρίκο πραγματοποίησης του σχεδίου της ηγεσίας του ΔΣΕ». Παρά την αλλαγή που έγινε στο πρώτο σχέδιο απόφασης του ΠΓ, γεγονός παραμένει ότι ο Βαφειάδης εσφαλμένα προσανατόλισε την 3η Ολομέλεια, γιατί παρουσίασε αυτού ανύπαρχτους αριθμούς και ότι ο Βαφειάδης σαν αρχηγός του ΔΣΕ φέρνει πρωταρχική ευθύνη για την καθυστέρηση στη δημιουργία των στρατηγικών εφεδρειών του ΔΣΕ, πράμα που είχε σοβαρό αντίχτυπο στην εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων σε ολόκληρο το 1948 και ιδιαίτερα στο Γράμμο - Βίτσι, όπου η ανεπάρκεια στις εφεδρείες του ΓΑ δεν επέτρεψε να καταφερθούν αποφασιστικά χτυπήματα στο νικημένο μοναρχοφασισμό. Με την ευκαιρία αυτήν εδώ πρέπει να ειπωθεί ότι συχνά στο ΠΓ γινόντουσαν υποχωρήσεις στον Βαφειάδη και ακόμα ότι το ΠΓ κρατούσε ορισμένες φορές ανεκτική στάση απέναντι στον Βαφειάδη και δεν του έκανε αυστηρή κριτική.
Έτσι έχει η αλήθεια και στο σημείο αυτό που ο πανικόβλητος φραξιονιστής Βαφειάδης μάταια προσπαθεί να διαστρεβλώσει. Ο Βαφειάδης λέει ανεδαφικές τις αποφάσεις της 3ης Ολομέλειας, τη δημιουργία της λεύτερης Ελλάδας και το σχηματισμό της ΠΔΚ. Μα αυτός είναι που σε συνεντεύξεις προς ξένους δημοσιογράφους και χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν, διακήρυξε ανόητα ότι τα 7/10 της Ελλάδας είναι λεύτερα και επέμεινε σ' αυτό και όταν του έγινε κριτική στο ΠΓ.
XIII. Ο Βαφειάδης απ' την αρχή που βγήκε στο βουνό φανταζότανε τη νίκη εύκολη και σαν αποτέλεσμα μιας ανοργάνωτης παρτιζάνικης δράσης. Όταν οι δυσκολίες μεγάλωσαν, τότε στήριξε τη νίκη κυρίως στη βοήθεια απέξω. Ο Βαφειάδης δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στον ένοπλο αγώνα που κάναμε στην πρώτη κατοχή ενάντια στον χιτλερικό καταχτητή και αυτόν που κάνουμε τώρα ενάντια στον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το μοναρχοφασισμό. Τότε ο αγώνας μας ήταν μια μικρή μόνον συμβολή στην κολοσσιαία προσπάθεια που έκανε η Σοβιετική Ένωση για να συντρίψει το φασισμό. Για τον τέτιο αγώνα που κάναμε τότε μπορεί να 'φτανε ο παρτιζάνικος στρατός και πόλεμος. Τώρα την απελευθέρωση της Ελλάδας βασικά θα την φέρει σε τέλος ο ΔΣΕ. Γι' αυτό σήμερα χρειάζεται γερός, ταχτικός στρατός, ικανός να τα βγάλει πέρα με την τεράστια προσπάθεια που κάνει ο μοναρχοφασισμός με τη βοήθεια του αγγλοα-μερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Βαφειάδης δεν καταλαβαίνει ότι ο καινούργιος ένοπλος αγώνας μέσα στις συνθήκες της αγγλοαμερικάνικης κατοχής θα είναι πολύ πιο δύσκολος απ' τον πρώτο και ότι μεταβαρκιζιανά έπρεπε οι μάζες με την ίδια τους την πείρα να πεισθούν, ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ειλικρινά πάλευαν για την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη στη χώρα μας και για τη συμφιλίωση του λαού, όπως ειλικρινά παλεύει τώρα για την ειρήνη, ότι η αγγλοαμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική, η όλη γραμμή της ντόπιας πλουτοκρατίας κάναν αδύνατη την τέτια εξέλιξη και ότι η νέα ένοπλη αντιπαράθεση γινόταν έτσι αναπότρεπτη γιατί μόνο απ' αυτή εξαρτιότανε η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η απελευθέρωση και σωτηρία του Λαού. Την πολιτική αυτή ο Βαφειάδης τη λέει μεσοβέζικη, γιατί δεν κατάλαβε ποτέ την πολιτική ανάγκη που επέβαλε τη συμφιλίωση, που ήθελε ο λαός, να τη διεκδικήσει και με τα όπλα, μια που Αγγλοαμερικάνοι και μοναρχοφασισμός δεν άφηναν άλλο δρόμο. Ο Βαφειάδης συκοφαντεί το Κόμμα και επαναλαμβάνει μοναρχοφασιστικές κατηγορίες, όταν ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ «θέλησε να χρησιμοποιήσει το ένοπλο λαϊκό κίνημα, σαν μέσον εκβιασμού για την αντιμετώπιση της κατάστασης, που προέκυψε απ' τη Βάρκιζα». Έτσι ο Βαφειάδης και τη Βάρκιζα την αποδοκιμάζει άμεσα και το ΚΚΕ κατηγορεί, ότι παίζει ανεύθυνα με το αίμα του Λαού δείχνοντας ταυτόχρονα ότι ο ίδιος ποτέ δεν πίστευε στον ένοπλο αγώνα του Λαού. Τέτιες κατηγορίες μόνο οι πιο ταπεινοί εχθροί ξαπολύουν ενάντια στο κόμμα μας.
Οι επιτυχίες, οι επιδιώξεις και οι δυνατότητες του Βαφειάδη περιορίζονταν στα πλαίσια ενός ανταρτοκαπετάνιου. Τα γεγονότα και η δράση του δείχνουν ότι ποτέ το πρόβλημα της απελευθέρωσης της Ελλάδας δεν το συνέλαβε πολιτικά - στρατηγικά. Απ' αυτού πήγαζε η αδυναμία του να καταλάβει την ανάγκη μα και το πνεύμα ενός λαίκοαπελευθερωτικού επαναστατικού στρατού. Η συμβολή του στον τομέα αυτόν ήταν βασικά όχι δημιουργική μα ουσιαστικά αρνητική. Δεν κατάλαβε το ρόλο του ΚΚΕ σαν δημιουργού της ψυχής του ΔΣΕ. Δεν κατάλαβε την ανάγκη της δημιουργίας και της εξάσκησης των στρατηγικών εφεδρειών του ΓΑ και για να πειστεί χρειάστηκαν 3 μήνες. Ο Βαφειάδης δεν δημιουργούσε Λαϊκό Στρατό μα αντάρτικα τμήματα. Και αν οι απόψεις του επικρατούσαν, το κίνημα μας θα 'βγαινε απ' τις μάχες του 1948 χτυπημένο και ριγμένο πίσω και ο ΔΣΕ διαλυμένος σε μικρές ομάδες σ' όλη τη χώρα. Ο Βαφειάδης δεν κατάλαβε και το βασικό νόημα της στρατηγικής μας στα 1948, που ήταν να τραβήξουμε και να εξασθενίσουμε έτσι τον μοναρχοφασιστικό στρατό στη Βόρεια Πίνδο, ώστε να δημιουργήσουμε βάσιμες προϋποθέσεις για επιτυχίες σ' όλη τη χώρα. Αυτό βασικά το πετύχαμε παρά την καθυστέρηση μας με τις στρατηγικές εφεδρείες και παρά το σπάσιμο του πανικόβλητου Βαφειάδη στο Γράμμο. Σήμερα το κίνημα μας και ο ΔΣΕ είναι πιο γερά και πιο ακμαία σ' όλη τη χώρα. Οι δυσκολίες είναι ακόμα πολύ μεγάλες μα ο λαός και ο ΔΣΕ έχει όλη τη δύναμη να τις ξεπεράσει. Και ο πανικόβλητος Βαφειάδης διαστρεβλώνει ακόμα μια φορά την αλήθεια, όταν στην πλατφόρμα του γράφει ότι το Κόμμα λέει ότι «ο μοναρχοφασισμός είναι με ξύλινα πόδια και ότι από κάθε άλλη φορά είναι πιο κοντά η ανατροπή του». Το Κόμμα ποτέ δεν είπε τέτιο πράμα. Η απόφαση της 4ης Ολομέλειας, που σ' αυτήν αναφέρεται ο Βαφειάδης, λέει κατά λέξη: «Η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ διαπιστώνει ότι σήμερα το τέλος του μοναρχοφασισμού είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά, φτάνει ο κάθε έλληνας πατριώτης να κάνει στο ακέραιο το καθήκον του απέναντι στην πατρίδα». Να πώς ο πανικόβλητος Βαφειάδης διαστρεβλώνει τα πραγματικά κείμενα.
XIV. Ο Βαφειάδης διεκδικεί για τον εαυτό του το στρατηγικό δαιμόνιο και αλάνθαστο. Η αντικομματικότητά του δεν τον αφήνει να δει τα λάθη του και να κάνει αυτοκριτική. Τα δικά του λάθη τα φορτώνει πάντα στους άλλους. Ο Βαφειάδης βασικά ευθύνεται για το χάσιμο των θεσσαλικών στελεχών και για την καταστροφή του Κόζιακα. Αυτά τα δυο γεγονότα ρίξαν το κίνημα μας στη Θεσσαλία πάνω από ένα χρόνο πίσω, πράγμα που είχε εξαιρετικά σοβαρό αντίχτυπο στην ανάπτυξη του κινήματος σ' όλη τη χώρα. Βασική ευθύνη έχει ο Βαφειάδης και για την αποτυχία στο Μέτσοβο, όπου στάλθηκε να πάρει μέρος προσωπικά. Για την Κόνιτσα ο Βαφειάδης κάνει την αναίσχυντη προσπάθεια να αποτινάξει τις ευθύνες του. Τα γεγονότα έχουν έτσι: α) Για την επιχείρηση στην Κόνιτσα ήταν απόλυτα σύμφωνος και έλεγε ότι θα μπορούσαμε να την είχαμε πάρει και κάμποσους μήνες πριν. β) Όταν ρωτήθηκε υπεύθυνα ειπε πως για την Κόνιτσα δεν μπαίνει ζήτημα, γιατί η τύχη της εξαρτάται απ' το Μπουραζάνι οπότε ανοίγουμε το δρόμο να φτάσουμε μέχρι και την Αδριατική, γ) Την επιχείρηση τη διηύθυνε ο ίδιος προσωπικά και πήρε καθοδηγητικό μέρος στον καταρτισμό του σχεδίου, δ) Το Μπουραζάνι το πήραμε αμέσως και η Κόνιτσα δεν έπεσε, ε) Όλη του η προσπάθεια κατοπινά ήταν να ρίξει στους άλλους τις ευθύνες και να βγει ο ίδιος λάδι. Το ζήτημα αυτό συζητήθηκε στην κομματική σύσκεψη του Γενάρη 1948 και στη σύσκεψη των μελών της ΚΕ που έγινε τότε. Για να γίνει η σύσκεψη αυτή αποφάσισε το ΠΓ και ο Βαφειάδης μαζί. Σήμερα για πρώτη φορά λέει, ότι δεν ήξερε τίποτα, ενώ το πιο σωστό ήταν να το πει εκεί στην ΚΕ. Γενικά ο Βαφειάδης στην πλατφόρμα του διαστρεβλώνει τα γεγονότα, παρουσιάζει μια εικόνα που δείχνει ότι τον μεταχειρίζονταν σαν μικρό παίδι, χωρίς νο: καταλαβαίνει ότι αυτό τον χαντακώνει ακόμα πιο πολύ, γιατί δείχνει ένα ανώτατο κομματικό στέλεχος, που δεν πάλευε για τη γνώμη του μέσα στο Κόμμα και άφηνε να τον μεταχειρίζονται όπως οι άλλοι ήθελαν.
XV. Στο σύνολο της η πλατφόρμα του Βαφειάδη είναι ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα γεμάτο από ανακρίβειες, ψευτιές και συκοφαντίες. Ο Βαφειάδης δημαγωγεί όταν θέλει να μονοπωλήσει τη διαπίστωση ότι η αποχή μας απ' τις εκλογές της 31 του Μάρτη 1946 ήταν λάθος ενώ τότε δεν είχε καμιά αντίρρηση για την αποχή και ενώ ξέρει ότι το ΚΚΕ τότε είχε προτείνει στο ΕΑΜ μερική συμμετοχή στις εκλογές, πράμα που το ΕΑΜ δεν δέχτηκε. Ψέμα είναι ότι η γραμμή του Κόμματος ήταν να μην περνάν ομαδικά φαντάροι στον ΔΣΕ. Διαστρέβλωση της αλήθειας είναι όταν ισχυρίζεται ότι στο ΠΓ τον φίμωναν και δεν τον άφηναν να μιλήσει. Δεν υπάρχει κομματική απόφαση και ντοκουμέντο που να μην πήρε έγκαιρα σχέδιο στα χέρια του και να μην συζητήθηκε κολεχτιβίστικα. Ακόμα και άρθρα άλλων συντρόφων τα διάβαζε πριν δημοσιευτούν, για να πει τη γνώμη του. Ποτέ σε καμιά περίπτωση δεν εξέφρασε κάποια ουσιαστική αντίρρηση. Αυτός είναι εκείνος που πρόβαλε το επιχείρημα ότι η δράση της πρώτης Βαλκανικής Επιτροπής είχε σοβαρή αρνητική συνέπεια στη δουλιά του ΔΣΕ. Συκοφαντία είναι ο ισχυρισμός του ότι σαν δικαιολογία για τη μη έξοδο φερνόντουσαν οι ταλαιπωρίες του χειμώνα. Είναι βρισιά ενάντια στο εργατοϋπαλληλικό κίνημα της χώρας μας ο ισχυρισμός του Βαφειάδη ότι «πνίγεται κάθε απεργιακή εκδήλωση ή διαμαρτυρία των εργαζομένων», όταν είναι πασίγνωστο ότι, παρά τη δολοφονική τρομοκρατία και τις προδοσίες των ρεφορμιστών, τους τελευταίους μήνες στις μεγάλες πόλεις απήργησαν δεκάδες χιλιάδες εργάτες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι άγνοια της πραγματικότητας ο ισχυρισμός ότι η διατήρηση των σχηματισμών ταχτικού στρατού θα μας κρατήσει, θέλουμε είτε όχι, στο πνεύμα της άμυνας, γιατί μόνο με γερό στρατό θα μπορέσουμε να χτυπάμε γερά επιθετικά το μοναρχοφασισμό, όπως έγινε στο Βίτσι ύστερα από το Γράμμο, όταν έλειψε απ' τον ΔΣΕ η στείρα και αρνητική επίδραση του Βαφειάδη. Ο Βαφειάδης ήταν εκείνος που διέφθειρε κομματικά μέλη, όταν τα υποχρέωνε να κάνουν αντικομματικές πράξεις και ζητούσε απ' αυτά επίμονα να μην το πουν στο Κόμμα. Ο Βαφειάδης δημιουργούσε κλίκα στον ΔΣΕ όταν χωρίς να ρωτήσει κανέναν έπαιρνε στο Γενικό Αρχηγείο, με παράβαση των πιο στοιχειώδικων μέτρων επαγρύπνησης, χρεοκοπημένα και ύποπτα στοιχεία. Ο Βαφειάδης επεξεργάστηκε φραξιονιστικά και ύπουλα, μέλη του ΠΓ, όπως τη σ. Χρύσα Χατζηβασιλείου. Η σ. Χρύσα έγραψε στο ΠΓ «το μέλος του ΠΓ που ξέρετε (ο Βαφειάδης) μου είπε πως το ΠΓ έπαψε να με θεωρεί μέλος του». Τέτιο πράγμα δεν υπάρχει και δεν υπήρξε παρά την κριτική που έκανε το ΠΓ για τις εσφαλμένες θέσεις της σ. Χρύσας Χατζηβασιλείου στην Αθήνα. Με τη σ. Χατζηβασιλείου ο Βαφειάδης έκανε φραξιονιστική αντικομματική συζήτηση για ζητήματα που ποτέ δεν είχε το θάρρος να θέσει στο ΠΓ. Τέτιος είναι ο φραξιονιστής που διεκδίκησε τον τίτλο του κομματοσωτήρα, ενώ στην ουσία υποσκαφτεί το ΚΚΕ και την ενότητα του.
XVI. Ο Βαφειάδης στην πλατφόρμα του μιλά και για το ότι το ΚΚΕ δεν μίλησε δήθεν για τα λάθη τού στην κατοχή. Και εδώ διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Πρώτο, το ΚΚΕ μίλησε για τα λάθη του στην κατοχή και στη 12η Ολομέλεια και στο 7ο Συνέδριο του (Οχτώβρης του 1945). Δεύτερο, ο Βαφειάδης ιδιοποιείται τη σχετική θέση και ανοιχτή κριτική που έκανε το ΠΓ ύστερα από συζήτηση στη συνεδρίαση του το Δεκέμβρη του 1947 για τα λάθη αυτά, όπως ξέρει και τους σοβαρούς λόγους που είχε το Κόμμα για να είναι επιφυλαχτικό στο ζήτημα αυτό πρωτύτερα.
XVII. Στην πλατφόρμα του ο Βαφειάδης κάνει συνεχείς επιθέσεις ενάντια στον σ. Ζαχαριάδη. Ίσως λάθος του σ. Ζαχαριάδη να είναι ότι με επιμονή και υπομονή, αυτός προσωπικά δούλεψε για να επιβάλει τον Βαφειάδη σαν αρχηγό του ΔΣΕ, τον στήριξε και τον βοήθησε, παρά το ό,τι πολλές φορές και από άλλα στελέχη εκδηλώθηκαν επιφυλάξεις στο ζήτημα αυτό. Ο σ. Ζαχαριάδης πρωτοστατούσε στο να βγει κάθε εμπόδιο που προβαλλότανε στον Βαφειάδη. Ακόμα ο σ. Ζαχαριάδης στην εισήγηση του στη σύσκεψη των κομματικών, πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΔΣΕ, στις 15 του Γενάρη 1948, έτσι έβαλε το ζήτημα του αρχηγού του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος στην Ελλάδα, ακριβώς για στηρίξει και ενισχύσει το κύρος του Βαφειάδη: «Το έργο μας είναι τραχύ και δυσκολίες βρίσκονται ακόμα μπροστά. Μα έχουμε το στρατό μας, που παλεύει ηρωικά με επικεφαλής το στρατηγό Μάρκο, τον αρχηγό μας, που τα 'βγαλε παλικαρίσια πέρα και που έχουμε υποχρέωση να τον βοηθάμε με όλες μας τις δυνάμεις στην υπεύθυνη και δύσκολη αποστολή του». (Ν. Ζαχαριάδης: «Όλοι στ' άρματα! Όλα για τη Νίκη!» σελ. 55). Αυτή τη βοήθεια ο Βαφειάδης δεν την κατάλαβε, την παραξήγησε και στράφηκε τελικά ενάντια στο Κόμμα. Για το ΚΚΕ βγαίνει τώρα ένα βασικό συμπέρασμα. Πρέπει να βοηθάει το κάθε μέλος και στέλεχος του να αναπτυχθούν και να δόσουν στο κίνημα όσα καλύτερα μπορούν. Μα η περίπτωση Βαφειάδη δείχνει ότι πρέπει το κόμμα μας με όλη του την απαραίτητη κομματική αυστηρότητα να παρακολουθεί, να μελετά, να γνωρίζει και να προσέχει τα στελέχη του, τις αδυναμίες, τα λάθη, τις παρεκκλίσεις που παρουσίασαν στο παρελθόν, για ν' αποφεύγονται, όσο είναι δυνατό, περιπτώσεις σαν του Βαφειάδη, που ανέβηκε γρήγορα τη σκάλα της κομματικής ιεραρχίας, δεν μπόρεσε ν' αντέξει, έσπασε και εφόσον του λείπει η κομματικότητα να δει και να πει την αλήθεια, προσπαθεί να χτυπήσει το Κόμμα και το κίνημα μας πισώπλατα.
XVIII. Έτσι έχει το ζήτημα του Μ. Βαφειάδη. Η τροτσκιστική οπορτουνιστική φραξιονιστική εκδήλωση του καθώς και η δίχως αρχές επίθεση του ενάντια στην καθοδήγηση του κόμματος μας έρχεται να χτυπήσει το ΚΚΕ σε μια απ' τις πιο κρίσιμες για το λαϊκοαπελευθερωτικό του αγώνα στιγμές, τις μέρες που το ΚΚΕ γιορτάζει με αυτοέλεγχο και κριτικά, μα και με τιμή και περηφάνια τα 30 χρόνια απ' την ίδρυση του. Ο Βαφειάδης αποδείχτηκε ανάξιος για την εμπιστοσύνη που του 'δειξε το Κόμμα, λιπόψυχος και λιποτάχτης απ' το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα. Το ΚΚΕ τον ανάδειξε, μα αυτός έχασε το μέτρο των ικανοτήτων του, πήραν αέρα τα μυαλά του και ξαφνικά φαντάστηκε ότι έγινε μεγάλος πολιτικός, αυτό που πάντα περιφρόνησε τη μόρφωση και δεν διάβαζε ούτε τα ειδικά στρατιωτικά άρθρα και μελέτες με τη μαρξιστική-λενινιστική πολεμική επιστήμη που του δινόντουσαν μεταφρασμένα. Ο Βαφειάδης έκανε σύγχυση ανάμεσα στο σπαθί που του 'δοσε το Κόμμα για να πολεμήσει για το Λαό και στο σπαθί που σήκωσε αυτός ενάντια στο Κόμμα. Το Κόμμα τονέ βοήθησε να αναπτύξει τις ικανότητες του και να διορθώσει τα μεγάλα λάθη και τις ελλείψεις του. Νίκησε όμως ο μικροαστικός εγωισμός του και η αρρωστιάρικη φιλοδοξία του και όταν έσπασε στο Γράμμο δεν είχε το μπολσε-βίκικο θάρρος να φανεί ειλικρινής προς το κόμμα του. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τον στιγματίζει σαν αριβίστα, τυχοδιώχτη, πανικόβλητο και συνθη-κολόγο φραξιονιστή, τροτσκιστή. Και αποφασίζει να φέρει το ζήτημα του στην πρώτη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ πέρασε πολλές δοκιμασίες και τρανταγμούς στα 30 χρόνια της ζωής του, που κλείνουν αυτές ακριβώς τις μέρες. Έμεινε πάντα μονολιθικό και αδιάσπαστο, πιστό στο μαρξισμό-λενινισμό. Με την ίδια μονολιθικότητα θα περάσει και τη σημερινή κρίση που δημιούργησε ο πανικόβλητος οπορτουνιστής και δίχως αρχές φραςιονιστής Βαφειάδης. Γι' αυτό δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία.
Λεύτερη Ελλάδα 15.11.48
Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του
Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας
Περιοδικό «Νέος Κόσμος», τεύχος 8, Αύγουστος 1950, σ. 465-475
Αναδημοσίευση από τον τόμο:Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, τόμ. 6, σελ. 299-316
Αναδημοσίευση από τον τόμο:Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, τόμ. 6, σελ. 299-316
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου