ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΙΑΣ : Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1949-1956)

Απο την Εισαγωγή του βιβλίου

Είναι δύσκολο να γράψεις μετά από πολλά χρόνια γεγονότα που έχεις ζήσει σε δύσκολες στιγμές τις ζωής σου. Διότι και η μνήμη αμβλύνεται και τα γεγονότα, όσο κι αν θέλεις να περιγράψεις πιό ζωντανά και πιο λεπτομερειακά δεν μπορείς. Όταν τα ζείς, τα περιγράφεις με το πνεύμα της  εποχής που έγιναν, πιό έντονα, πιο συναισθηματικά, πιό ευρύτερα και ίσως λεπτομερειακά.

Περιγράφοντας όμως γεγονότα που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα μέσα μου και έχουνε παίξει ρόλο μεταξύ ζωής και θανάτου, δεν τα ξεχνάς εύκολα και δεν βάζεις περιττά λόγια, αλλά τα γράφεις απλά, με την αγωνία, τον πόνο, τη λύπη και την πίκρα που ένιωσες αυτές τις στιγμές.

Τα γεγονότα αυτά περνούν από την μνήμη μου σαν κινηματογραφική ταινία, και χωρίς να θέλω πλημμυρίζουν την σκέψη μου, όσο και αν προσπαθείς να τα ξεχάσεις φουντώνουν και γεμίζει η καρδιά μου με καημό και πόνο. Τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα και προσπαθούν να μου απαλύνουν τις δύσκολες στιγμές που έζησα μακριά από την πατρίδα μου, χωρίς δική μου επιλογή.

Αυτά συμβαίναν γενικά σε όλους όσοι είμαστε στην ξενιτειά, μικροί και μεγάλοι, αντάρτες, επιστρατευμένοι από τα χωριά, αιχμάλωτοι, κομματικοί και εξωκομματικοί.

Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε. έζησε υπό περιορισμό, πότε στην μιά φυλακή και πότε στην άλλη και τελευταία τον στείλανε εξορία στο Σουργκούτ της Σιβηρίας με 50 βαθμούς υπό το μηδέν. Μονάχος και έρημος και μάλιστα με κατηγορία προδότη και χαφιέ, χωρίς βέβαια να επιβεβαιωθούνε οι κατηγορίες αυτές, αλλά ενώ του είπανε οι επιτροπές που τον επισκεφθήκανε στην Σιβηρία, ότι δεν υπάρχουνε κατηγορίες γι’ αυτόν, όταν από αυτές ζήτησε να του τα στείλουνε γραπτά, δεν του στείλανε καμιά απάντηση.

Εκεί στην Τασκένδη είχαμε όλοι την ίδια τύχη, περιορισμός, παρακολούθηση, φυλακές και εξορίες.

Εγώ δεν είμαι ιστορικός, ούτε λογοτέχνης, αλλά απ’ αυτά που έζησα, που είδα, που άκουσα και διάβασα θα περιγράψω με απλά λόγια την ζωή μας στην ξενιτειά, στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, στην Κεντρική Ασία. Εκεί είμαστε είκοσι δύο χιλιάδες Έλληνες ως πολιτικοί πρόσφυγες. Οι μισοί ήταν κομματικά μέλη του Κ.Κ.Ε και οι άλλοι εθελοντές, επιστρατευμένοι απ’ τα χωριά, αιχμάλωτοι λίγοι, επίσης άνδρες και γυναίκες που πήρανε απ’ τα συνοριακά χωριά, οι αντάρτες μαζί τους.

Το βιβλίο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=sites&srcid=ZGVmYXVsdGRvbWFpbnx0b3BvbHlhbmRyaW9ufGd4OjZjMmYzZjMxOTJjMzFlOA