Ημερίδα για τον Γιώργο Γιαννούλη

Η Ημερίδα διοργανώθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων από τη δολοφονία του δικηγόρου
και ταξίαρχου του Δημοκρατικού Στρατού, από την  ηγεσία του ΚΚΕ. Η  εκδήλωση διοργανώθηκε στο Επταχώρι Καστοριάς και την παρακολούθησαν εκατοντάδες πολίτες από την γύρω περιοχή, αλλά και από τη Θεσσαλονίκη. Η μελέτη και η έρευνα της σύγχρονης ιστορίας όταν συνδυάζεται με την ανάδειξη της τοπικής διάστασης, όπως στην περίπτωση του Γιαννούλη που έχει να κάνει και με τη λειτουργία των ιδεολογιών, προκαλεί όπως είναι εύλογο το ενδιαφέρον του κοινού. Το σπουδαιότερο από αυτού του είδους τις εκδηλώσεις είναι τα ερωτήματα που τίθενται και αυτά που προκύπτουν από  τη διαδικασία του δημόσιου διαλόγου, ο οποίος  εντάσσεται και εμπλέκεται στο πλαίσιο της ιστορικής έρευνας.
Την εκδήλωση χαιρέτησαν ο πρόεδρος της Κοινότητας Αρρένων και ο δήμαρχος Νεστορίου.

Χαιρετισμός – έναρξη ημερίδας.

Παπαγρηγορίου Γιάννης . Δάσκαλος – ερευνητής εμφυλίου.

"Κυρίες και κύριοι, εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής, σας καλοσωρίζω στην ετήσια θεματική συνάντηση σύγχρονης ιστορίας, που φέτος γίνεται στο Επταχώρι Καστοριάς και είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Γιώργη Γιαννούλη.
Ο χώρος, ως οντολογία του τόπου, αντιμετωπίζεται ως ο κυρίαρχος ερμηνευτής κινήτρων, που προσδιορίζει τον άνθρωπο και τις πράξεις του.
Οι ορεινές κοινότητες της Πίνδου, με κυρίαρχο στοιχείο στη μορφολογία τους, την πέτρα και τα καραούλια, τις ρεματιές και την ιδιαίτερη φυσική ομορφιά, με τα κλέφτικα λημέρια που μπλέκονται γλυκά με τις ιστορίες και τους θρύλους, με τα ξωτικά και τις νεράιδες των πηγών και των δασών, διαμορφώνουν τη λαϊκή παράδοση, το περήφανο, ανυπότακτο και άσκιαχτο πνεύμα, των κατοίκων, απέναντι σε κάθε επιβουλή και εξουσία μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η σύνδεση και η ταύτιση των ανθρώπων με τον τόπο τους, είναι χαρακτηριστική και σημαδιακή. Τον τόπο με την έννοια του χωριού, τον τόπο με την ευρύτερη έννοια της Μακεδονίας και της πατρίδας.
Για αυτό και η πατριωτική συνείδηση σε τούτα τα μέρη ήταν και είναι ισχυρή. Είναι αυτή που οδηγούσε τους ανθρώπους του τόπου, στις συνεχείς εξεγέρσεις κατά τη μακρόχρονη Οθωμανική σκλαβιά και στη συνέχεια στην υπεράσπισή του από τους κάθε είδους εισβολείς που τον επιβουλεύονταν.
Για να τιμήσουμε αυτόν τον τόπο, τις ορεινές κοινότητες της Πίνδου, επιλέξαμε για την πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης, το Επταχώρι, την γενέτειρα  του άξιου παιδιού του, του δικηγόρου Γιώργο Γιαννούλη, τον τραυματία του Ελληνοϊταλικού πολέμου, τον καπετάνιο της Εθνικής Αντίστασης, που τιμούμε σήμερα, με την  συμπλήρωση 60 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του κατά τον εμφύλιο πόλεμο.
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσουμε τον πρόεδρο της κοινότητας Αρρένων, τον πολιτιστικό σύλλογο Επταχωρίου, για τη συνεργασία τους και την βοήθειά τους, όπως και όλους όσους βοήθησαν για να πραγματοποιηθεί τελικά αυτή η εκδήλωση.
Αυτές λοιπόν οι λαϊκές παραδόσεις και οι αξίες των ορεινών κοινοτήτων αλληλοσυμπλέκονται για να διαμορφώσουν και στη συνέχεια να αποτυπωθούν και να καθρεφτισθούν στο πρόσωπο του Γιώργη Γιαννούλη.
Αυτές οι λαϊκές παραδόσεις με το εξεγερτικό και ανυπότακτο πνεύμα μεταμορφώνονται στο πρόσωπο του Γιαννούλη, σε δρώντα σύμβολα, σε σημαίνοντα και τον καθιστούν αγαπητό στο κόσμο και σε καμάρι του τόπου, που σπούδασε με μύριες δυσκολίες και όταν η πατρίδα τον κάλεσε βρέθηκε με το όπλο στο χέρι στην πρώτη γραμμή.
Ήταν μεγάλο το βάρος της σιωπής των 60 χρόνων από τον άδικο χαμό του Γιώργου Γιαννούλη, με την εγκληματική του εκτέλεση.
Για να τιμήσουμε αυτόν, που ο τόπος του, λειτούργησε ως γενέθλιος πηλός κι ως μοίρα του, αυτόν ως εκπρόσωπο μιας γενιάς, της τελευταίας γενιάς που μεγάλωσε βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας τη λαϊκή παράδοση του τόπου, οργανώνουμε τη σημερινή εκδήλωση μνήμης και τιμής του Γιώργη Γιαννούλη.
Η περίπτωση του Γιαννούλη, είναι πρώτα από όλα, ένα κάλεσμα στοχασμού πάνω στην σύγχρονη Ιστορία. Για αυτό και  η σημερινή εκδήλωση δεν αποσκοπεί στη δημιουργία ενός ακόμη ιστοριοδιαδρόμου στον οποίο θα απογειώνονται αναμνήσεις και θα προσγειώνονται κομματικές σκοπιμότητες.
Θέλουμε να είναι μια απόπειρα έστω στοχασμού στην Ιστορία, ώστε να πάψει το παρελθόν να μας καταδιώκει και να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε ανιστόρητα το παρόν και το μέλλον.
Η Ιστορία και μάλιστα η τοπική  αποτελεί μέρος του πλούτου ενός τόπου. Καιρός να την αξιοποιήσετε.
Τέλος, με τη σημερινή εκδήλωση, ούτε θα φωτισθεί, ούτε θα καλυφθεί σε όλες του τις διαστάσεις το θέμα του Γιώργου Γιαννούλη. Θα είναι απλώς μια αρχή και ελπίζουμε με την συμβολή των εισηγητών, αλλά και με την δική σας, να είναι μια καλή αρχή.
Ευχαριστώ."

Α. Υπόθεση  Γιώργη Γιαννούλη.  Νέες μαρτυρίες- Μουσείο Σύγχρονης Τοπικής Ιστορίας στον Πεντάλοφο.

Εισηγητής : Νικόλαος Χ. Καλογερόπουλος*

Παρουσιάζει δυσκολίες η περίπτωση Γιαννούλη, γιατί όπου υπάρχει αίμα τα στόματα μένουν κλειστά.

Α
-Η Δυτική Μακεδονία ήταν το κέντρο των συγκρούσεων.
-Οι ορεινοί πληθυσμοί αποτελούν τον κορμό της Αντίστασης και διατηρούν από παλιά τον πολιτισμό της ευρύτερης περιοχής απέναντι σε κάθε επιδρομέα.

Ο πρώιμος εμφύλιος. (Άνοιξη 1943)

-Η ενίσχυση των παρακρατικών ομάδων από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και υπηρεσίες (ΓΕΣ, Άγγλοι) οργανώνεται πριν από τη συνθήκη της Βάρκιζας. Η μαρτυρία του Ε. Κούστα είναι αποκαλυπτική για τις προθέσεις της Δεξιάς.
Ευάγγελος Κούστας. Ταγματάρχης ε.α
«Όπως τα έζησα» Συγ. Επιμέλεια Χρ. Τσακνάκης –Αθήνα Οκτ. 1999. Πολυγραφημένη έκδοση.
(σελ. 74) Τον Σεπτ. 1944 τοποθετήθηκα στο 1ο τάγμα Γ.Α (του Ζέρβα) ως ανθυπολοχαγός και τέθηκα επικεφαλής ενός νεοσυγκροτηθέντος μικρού αποσπάσματος από αντάρτες για τη συλλογή πληροφοριών.
Μετέβηκα στην περιοχή Δρίσκου για τις δυνάμεις των Γερμανών και τις δυνάμεις των ΕΛΑΣιτών στα Ζαγόρια.
(σελ. 82 κ.κ) καλοκαίρι 1945.
Παίρνω εντολή από τον συνταγματάρχη Καλλιγέρη για συγκρότηση αποσπάσματος ενόπλων για την καταδίωξη των (ενόπλων) ΕΛΑΣιτοκομμουνιστών από την περιοχή. Το απόσπασμα υπαγόταν στο 150ο τάγμα εθνοφυλακής του στρατού με έδρα την Καστοριά (υπεύθυνος λοχαγός Ψαρράκος).
«Βοηθήσαμε στη διάλυση των ενόπλων αναρχικών ομάδων. Αρκετοί συνελήφθηκαν, κάποιοι φονεύθηκαν και πολλοί εγκατέλειψαν την περιοχή κυνηγημένοι. Ανακαλύψαμε κρυμμένα όπλα και πολεμοφόδια» Στις 20 Ιουλίου παρέδωσα στην Κοζάνη συλληφθέντες ΕΛΑΣίτες. Στις 7 Αυγούστου από την Καστοριά πήγα στο Τσοτύλι και στις 8-8-45 μου ανατέθηκε ξανά η διοίκηση του αποσπάσματος από το λοχαγό Ψαράκο. Ως τις 19/9/45 συνέχισα την εκκαθάριση των χωριών, κυρίως του Βοΐου από τις μικροομάδες ΕΛΑΣιτών ανταρτών… Τους 4 περίπου μήνες πήγα σε πολλά χωριά (και στο Επταχώρι). Στις 19/9/45 αναχώρησα για την Αθήνα στην υπηρεσία πληροφοριών του 8ου τάγματος Εμπέδου. Οι άντρες του αποσπάσματος γύρισαν στα χωριά τους.
(σελ.95) Τον Νοέμβριο του 1946 ξεκίνησα πάλι για τη Δυτική Μακεδονία (στην ΧV Μεραρχία) για την περιοχή Γρεβενών – Πενταλόφου. Ο συμμοριτοπόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει.

-Ανταρτοδικείο Βουχωρίνας. Γιαννούλης και αξιωματικοί

-Τα διορισμένα από το Μακεδονικό Γραφείο του ΚΚΕ κομματικά στελέχη στη Δυτική Μακεδονία, έχουν την απόλυτη εξουσία από τα τέλη του 1942, αρχές του 1943 στην περιοχή. Στην πλειονότητας τους πρόκειται για Ακροναυπλιώτες με βίαιο χαρακτήρα που αγνοούν και την πολιτική κατάσταση και το αντάρτικο. Οι περισσότεροι μετακίνηθηκαν νωρίς από την περιοχή. (Φίλος Γ. Θωμάς Ιωαννίδης, Τάσος Χειμερινάκης, Άντζελ Τζακ)* Με αυτούς δεν τα πήγαιναν καλά οι καπεταναίοι – αξιωματικοί, ανάμεσά τους και ο Γιαννούλης.
- Η εκτέλεση των αξιωματικών στην Βουχωρίνα, υπήρξε ανασταλτικό στοιχείο στη ραγδαία, μετά τον Φαρδύκαμπο, ανάπτυξη της Αντίστασης. Είναι χαρακτηριστική η αποσιώπηση του Γ. Γιαννούλη από το κείμενο του Στράτου Κέντρου- Βαγγέλη, που κατέθεσε ο αδερφός του Νίκος ( στο πρώτο Συνέδριο για τη δεκαετία του 40 στο Τσοτύλη)
Στ. Θεοδοσιάδης: «Η Πίνδος ομιλεί. Η Ε.Α 1941-44» εκδοσεις
(σ.194) Το ανταρτοδικείο Βουχωρίνας απαρτίζουν οι : Κυρατζόπουλος Δ. (Φωτεινός), Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας), Φίλος Γάμα (Θωμάς Ιωαννίδης, από τη Δράμα, Ακροναυπλιώτης), Κέντρος στράτος- Βαγγέλης (Σλομπόντας) ως λαϊκός επίτροπος. Γραμματέας ο δικηγόρος Νίκος Σάρρος. Δικάζονται: Πόρτης, Μπουλογιάννης, Παναγιωτίδης, Παναγιωτόπουλος, Καραμπέρης, Αγγελόπουλος, Μάντζιος, Αλ. Βαζάκας ………(είναι γραφ.)
Οι αξιωματικοί της περιοχής (μόνιμοι και έφεδροι κυρίως ανήκουν σε κατηγορίες: ΥΒΕ- ΠΑΟ. Αξιωματικοί με το ΕΑΜ- ΕΛΑΣ. Αποχωρήσαντες πριν από τη σύγκρουση με τον ΕΔΕΣ (Σκαρ. Δημαράτος, διοικητής ΙΧ Μεραρχίας ΕΛΑΣ), αποχωρήσαντες μετά την απελευθέρωση- παράδοση όπλων, δράσαντες κατά τον εμφύλιο στον ΔΣΕ.
Ο Θεοδοσιάδης με τον Σουμελίδη (γραμ. του ΚΚΕ Κοζάνης) πηγαίνουν στη Βουχωρίνα για να σώσουν τους αξιωματικούς, ιδιαίτερα τους Γ. Παναγιωτόπουλο, Παναγιωτίδη και Μπουλογιάννη.
(Σελ.198) ο Κων Παπαστεργιόπουλος, δάσκαλος, κομμουνιστής με επιρροή μίλησε για να σωθεί ο ανεψιός του Α. Βαζάκας και είπε ότι ο Μιχ. Μπέκας του πρόσφερε εκατομμύρια αν σώζονταν ο Μπουλογιάννης . Γι αυτό ο Σουμελίδης είπε στον Θεοδοσιάδη ότι δεν μπορούν  να μιλήσουν υπέρ του Μπουλογιάννη, γιατί θα τους κατηγορήσουν ότι πήραν χρήματα και δεν μίλησαν. Ο Μπουλογιάννης εκτελέστηκε.

Η γέννηση του ελληνικού εμφύλιου πολέμου στη Δ. Μακεδονία- Sir Geoffreg Chundler (σελ.198) στα πρακτικά του Συνεδρίου 1996 στο Τσοτύλι

Από τις αρχές του 1945 υπήρχαν όλα τα στοιχεία του δράματος που θα ακολουθούσε. Βαρόμετρο οι κωμοπόλεις και τα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας.
Τρία νήματα επηρέασαν την κατάσταση :
1) Η μνήμη της εξουσίας και των πράξεων του ΕΛΑΣ
2) Η παρουσία συνεχόμενης απειλής από την Αριστερά με ένοπλους στα βουνά και κρυμμένα όπλα.
3) Διακρίσεις από τις επίσημες αρχές, χωροφυλακή και εθνοφυλακή εις βάρος της Αριστεράς.
Τα βρετανικά στρατεύματα προσπαθούσαν να μετριάσουν τη βία, που αυξάνονταν συνεχώς. Πολιτική λύση ήταν αδύνατη.
Η πίστη στο Στρατό γινόταν όλο και πιο αβέβαιη και το βάρος πέφτει στους χωροφύλακες και τους ένοπλους πολίτες. 5000 τουφέκια δόθηκαν στους πολίτες της Κ. Μακεδονίας, 3500 στη Δ. Μακεδονία. Μεταξύ των ηγετών τους ο Μιχαλαγάς και ο Παντελής.
Αυτός ο πόλεμος δεν ήταν απαραίτητος.


*Ανακοίνωση στο Β΄Συνέδριο στο Τσοτύλη «Πτυχές του εμφυλίου πολέμου» με θέμα τη περίπτωση του Σπύρου Γατσούλη από το Κριμίνι.


Β. Είναι ίδια η θέση των καπεταναίων-στρατηγών του ΔΣΕ : Υψηλάντη (Ρόσιου), Παλαιολόγου(Ζυγούρα), Χείμαρρου (Γκανάτσιου) καθώς επίσης και του Βασίλη Νταϊλιάνη, ο οποίος ήταν στην ίδια μονάδα το 1948 : Ότι ο Γ. Γιαννούλης δεν δικάστηκε – εκτελέστηκε. Χαρακτηριστική είναι  η ανάλυση του Αλ. Σακαλή, που συνδέεται και με τις παραπάνω θέσεις για τις συγκρούσεις κομματικών στελεχών με τους καπεταναίους.

1.«Φάκελος Γιαννούλη και άλλα τινά…» Δημήτρης Τσίτας
Σημειώσεις ενός ελεύθερου σκοπευτή του ΔΣΕ – ανέκδοτα έγγραφα- μαρτυρίες κα.
Εκδόσεις Άνοιξη 1992

Ο Γιαννούλης γεννήθηκε στο Επταχώρι το 1915 και αφού  τελείωσε το Γυμνάσιο στο Τσοτίλι, συνέχισε τις σπουδές του  στην Αθήνα σαν φοιτητής της Νομικής. Κομμουνιστής από το 1935. Εργάζεται στο γραφείο του Φίλιππα Δραγούμη και κατά τη διάρκεια της θητείας του γίνεται εκπαιδευτής στη Σχολή εφέδρων Αξιωματικών της Σύρου. Μετά παίρνει μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, στο αλβανικό μέτωπο.
Οργανώνει αντιστασιακές ομάδες στα χωριά της περιοχής του. Στο Νεστόριο επανασυνδέεται με το ΚΚΕ Καστοριάς. Με εντολή του βγαίνει στο βουνό τον Φλεβάρη του 1943 (βλ. Τ. Κωστόπουλος)
Υπήρξαν πολλά προβλήματα για τον τρόπο οργάνωσης της Αντίστασης. Ο Γιαννούλης  ήρθε σε ρήξη με τον κομματικό γραμματέα Περικλή ( και τον Λευτέρη) για τον ρόλο των αξιωματικών στον αγώνα, αλλά δεν συμφωνούσε ούτε με αυτούς. Δεν πήρε μέρος στον Αυγερινό, ούτε ανακατεύτηκε στη δίκη της Βουχωρίνας. Πράγμα για το οποίο μετάνιωσε ( εδώ ο Τσίτας δεν έχει καλή ενημέρωση)
Επικεφαλής αποσπάσματος πολεμάει με τον ΕΛΑΣ τους Γερμανούς στη Δυτική Μακεδονία- Ήπειρο με επιτυχίες. Το ίδιο αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την αυτονομιστική προσπάθεια ορισμένων καθοδηγητών του ΣΝΟΦ (Κεραμιτζής, Πέλιος, Γκότσε)
Μετά την απελευθέρωση είναι καταδιωκόμενος με εντάλματα εναντίον του και καταφεύγει στο Μπούλκες. (όπως 5.500 άλλοι), όπου βοηθάει στην οργάνωση και εκπαίδευση. Ασχολείται και με την ποίηση. Εκεί τον φακελώνουν (σχέσεις με φραξιονιστές, με πρωτοπαλίκαρα του Άρη)

Το νέο Αντάρτικο- ΔΣΕ

Από τις ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων καταδιωκομένων (ΟΔΕΚ), στα Αποσπάσματα , Συγκροτήματα, Περιφερειακά Αρχηγεία ανταρτών. Ο Μάρκος 28 Οκτωβρίου 1946, ανακοινώνει την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών. Τέλη του 1947 ο Ζαχαριάδης στο βουνό. Ταξιαρχίες και Μονάδες του ΔΣΕ
Ο Γιαννούλης στο Γράμμο με 6 αντάρτες( μείναν 3), επικηρυγμένος με 500.000 δρχ. τον Ιούλιο του 1947 γίνονται 4.000. Ορισμένοι από τους στενούς συνεργάτες του έγιναν αργότερα διοικητές Μεραρχιών( Σκοτίδας, Παλαιολόγος, Υψηλάντης, Χείμαρρος) υποστράτηγοι του ΔΣΕ. Άλλοι : Λιάκος Φωτεινός, Βελισάρης …….
Ο Γιαννούλης είναι και θεωρείται εξαιρετικός Αντάρτης – Διοικητής. Αυτόν η κομματική ηγεσία τον αντικαθιστά.

Τι προηγήθηκε:

-Στενοί φίλοι και συνεργάτες δεν τον συμπαραστάθηκαν (φθόνος)*  Χειμ Γ : κανένας δεν έγραψε

O Aλέκος Ρόσιος (Υψηλάντης)

ποτέ εναντίον του άλλου.
-Άλλοι της διοίκησης του Αρχηγείου Κ.Δ. Μακεδονίας (Κικίτσας – Πετρής) τον θεωρούν συντηρητικό και ανεπαρκή. Ο Μάρκος τον εκτιμούσε βαθύτατα.
- Ο κομουνιστής Ακροναυπλιώτης Θεόδωρος Ευθυμιάδης τον κατηγορούσε ως ύποπτο α) γιατί ήταν γραμματέας του πολιτευτή Φιλ. Δραγούμη, που τον έστειλε και  γράμμα ως Υπουργός Στρατιωτικών (Ιανουάριος 1947). β) γιατί ήταν σε εθνικιστική οργάνωση και γ) γιατί είχε σχέσεις με γυναίκες Ο ίδιος κάνει την αυτοκριτική του συχνά.

Ο Γιαννούλης  Διοικητής της 102 Ταξιαρχίας. Με πολιτικό επίτροπο στην συνέχεια τον 
Μπελογιάννη, με γράμμα του Ζαχαριάδη.

- Αντικαταστάτες αργότερα, στο ΙΙΙ τάγμα : Βασίλης Νταϊλιάνης, Π.Ε Πάνος Δημητρίου. Η δράση του εξαιρετική στο Γράμμο: Γκόλιο, Κάμενικ. Σκοτώνεται ο Βαγγέλης Φορφόλιας, τον οποίον ο Γιαννούλης εκτιμούσε αφάνταστα. Ο Γιαννούλης συμμετείχε στην ζωή και τον πόνο των αντρών του.
- Ο Γιαννούλης με την 670 Μονάδα (Γούσιας- Λάμπρος Κανακαρίδης) στην οποία υπάγονταν η 102 ταξιαρχία δεν τα πήγαινε καλά. Οι υποδείξεις του για την οχύρωση : Στενό- Γκόλιο- Κάμενικ δεν εισακούονταν. Με τον Ντρενά , Μπελογιάννη, Δημητρίου, Κ. Παλαιολόγου, κ.α συνεννοούνταν καλά.
- Οι άντρες του βράχου σκοτώνονται όλοι. Ο εθνικός στρατός πέρασε. Ο Γούσιας κατηγορεί τον Γιαννούλη. Ο Μάρκος ζητάει να εξεταστεί η υπόθεση και στην 102 Ταξιαρχία να πάει ο Υψηλάντης. Η αρμοδιότητα του Γιαννούλη με τη συγχώνευση των δύο ταξιαρχιών (103, 102) μένει αξεκαθάριστη, καθώς ο Γιαννούλης «προσκολλάται», στο Ι τάγμα με διοικητή τον Κ. Παλαιολόγο. Παρόλα αυτά ο Γιαννούλης συμμετέχει και πολεμά και στον αιφνιδιασμό της 15ης Αυγούστου. Είναι πολλές οι λιποταξίες. Η γυναίκα του Βασιλική φεύγει. Ο Γιαννούλης γράφει εκθέσεις για την κατάσταση στο μέτωπο( 18 και 19 /8). Ο Γούσιας διατάζει τη σύλληψή του, αλλά ο Υψηλάντης δεν «υπακούει». Ο Γούσιας στέλνει τον Λ. Κανακαρίδη με την ομάδα ασφαλείας της 670 Μ., τον συλλαμβάνει, τον οδηγεί στην έδρα της 670, όπου  «ανακρίνεται» από τον δικαστή Γκαστή και τον ίδιο. Στο χώρο της Φούσιας (σσ 170-1) εκτελείται ο Γιαννούλης. Ο Θησέας ( Τάκης Σαρής) του δίνει την χαριστική βολή.
-Μετά από λίγες ώρες της 20-21/8 αρχίζει η επιχείρηση του ελιγμού από το Γράμμο στο Βίτσι. Την ίδια νύχτα ο Μάρκος παύει να είναι αρχηγός του ΔΣΕ.
- Στις 8.11.56 η Βασιλική και ο πατέρας του Γιαννούλη παίρνουν το γράμμα του Μάρκου, που γράφει ότι « η ατιμία αυτή ήταν μια σκηνοθεσία, αυθαιρεσία και έγκλημα. Ο Γιαννούλης δεν είχε καμία σχέση με τις κατηγορίες που σκάρωσε η σπείρα του Ζαχαριάδη. Ο Γιαννούλης ήταν αθώος, τίμιος, υπέροχος αγωνιστής και σπάνιος πολεμιστής»
- Στις 31.10.1957 μια επιτροπή από μέλη της ΚΕ και στελέχη του κόμματος ενέκρινε το πόρισμα για τον Γιαννούλη. Κατατέθηκε στο Π.Γ της ΚΕ του ΚΚΕ μαζί με άλλα πορίσματα και εγκρίθηκε από την ΚΕ, του ενιαίου τότε ΚΚΕ
- Για τον Γιαννούλη η προανακριτική διαδικασία υπήρξε στρατοδικείο. Πρώτα σκότωσαν τον Γιαννούλη και μετά τον δίκασαν. Το κατεπείγον της εκδίκασης αυτής της υπόθεσης «οφείλεται» στον επικείμενο ελιγμό των τμημάτων του Γράμμου. Το πόρισμα για τον Γιαννούλη, μαζί με τα άλλα πορίσματα, δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα. Μόνο ο Πάνος Δημητρίου σε άρθρο του στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» το 1962 γράφει: «…ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων: Γ. Σιάντου, Ν. Πλουμπίδη, Κ. Καραγιώργη, Γ. Γεωργιάδη, Ν. Βαβούδη, Άρη Βελουχιώτη, Γ. Γιαννούλη κ.α ενάντια στους οποίους ο Ζαχαριάδης και η ομάδα του είχαν απευθύνει εντελώς αβάσιμα βαρύτατες κατηγορίες…»
- Ζιάγκος- Γκαστής-  Ζαχαριάδης- Γούσιας (Βοντίτσιος) – Βλαντάς- Μπαρτζώτας, γράφουν τα δικά τους για την εκτέλεση του Γιαννούλη. Ο Μάρκος άλλα: «πρώτα τον σκότωσαν τον Γιαννούλη και μετά τον δίκασαν» Ο Αχ. Παπαϊωάννου γράφει πολλά συκοφαντικά και παραποιημένα για τον «φίλο του « Γιαννούλη. Όλη του η στάση είναι απαράδεκτη. Πρόκειται για ένα ξέσπασμα ασυναρτησίας, ανειλικρίνειας, αυτοπροβολής, καθώς λέει τη μισή αλήθεια, που είναι πολλές φορές χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα.

Ο Βασίλης  Γκανάτσιος στο « Ένας δάσκαλος Θυμάται» εκδόσεις Κώδικας 2004 περιγράφει και αξιολογεί τη δεκαετία 1940- 50

(σελ. 648) Ο  Γιώργος Γιαννούλης ήταν «αξιοπρεπής, πολιτισμένος και με συγκροτημένο χαρακτήρα πολεμιστής» Το φθινόπωρο του 1947 οι Θ. Δρίτσος, Μιχάλης Πεκτασιάδης και υπό την επίβλεψη του Ιωαννίδη, μεταφέροντας από το Μπούλκες όλο το μηχανισμό της παρακολούθησης στελεχών, καταπιάστηκαν με ζέση να ανακαλύψουν πράκτορες του κυβερνητικού στρατού στις γραμμές των ανταρτών, στοχεύοντας σε πρώτη φάση στα στελέχη του ΔΣΕ  της Δ. Μακεδονίας που είχαν πρωτοστατήσει στη δημιουργία του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ αργότερα. Έτσι κατηγορήθηκε ο Γιαννούλης ότι είναι πράκτορας. .. Παρά τα λεγόμενα του Μπαρτζώτα ο Γιαννούλης δεν πέρασε από κανένα στρατοδικείο …Ο Μήτσος Μπαλάσκας, διευθυντής του δικαστικού τμήματος του Γ. Στρατηγείου επιβεβαιώνει ότι κανένα στρατοδικείο δε συγκροτήθηκε για τον Γιαννούλη .. Ο Ζαχαριάδης υποχρεώθηκε να εγκρίνει όλες τις σκευωρίες εναντίον του Γιαννούλη και των άλλων στελεχών, τους οποίους οι στενοί συνεργάτες του (Μπαρτζώτας, Βλαντάς, Γούσιας) παρουσίαζαν με κατευθυνόμενες συκοφαντίες ως συνεργάτες του Μάρκου, ως αντικομματικά εχθρικά στοιχεία και να συναινέσει στην παραπέρα προώθηση των συνεργατών του..
Η αλληλοεκτίμηση, συμπάθεια και ο σεβασμός στις σχέσεις μου με τον Γιαννούλη ήταν αμοιβαίες. Άλλωστε και το 1951 και 1952, στα γράμματά μου στον Ζαχαριάδη τόνιζα καθαρά ότι ο Γράμμος το 1948 έπεσε στα χέρια του αντιπάλου από την πλευρά της 670 Μονάδας που διοικούσε ο Γούσιας, όταν πολλοί κατακεραυνώνουν, άδικα βέβαια, τον θαυμάσιο αγωνιστή Γ. Γιαννούλη.

Αλέξης Ρόσιος – Υψηλάντης «Στα φτερά του οράματος» εισαγωγή Ν. Καλογερόπουλος εκδ. κώδικας, Θεσσαλονίκη 2001

(Σελ 298) Η τραγική περίπτωση  του Γιαννούλη.
Για τις μεγάλες αποτυχίες του Γούσια, μια στην επιχείρηση της Έδεσσας, άλλη στο Γράμμο και τρίτη στο Βίτσι, ενώ θα έπρεπε να υποστεί αυτός ο ίδιος τις συνέπειες τους, το λιγότερο να καθαιρεθεί, αυτός με τις ευλογίες βέβαια και τη συγκατάνευση του αρχιερέα Ζαχαριάδη εκτέλεσε δυο από τους πιο ικανούς αξιωματικούς του ΔΣΕ, τον Γεωργιάδη και τον Γιαννούλη. Όχι, όμως ύστερα από δίκη, αλλά ύστερα από στημένη «δίκη» αφού η εκτέλεσή τους ήταν προαποφασισμένη από το «ιερατείο» κατά τη μόνιμη αρχή της ηγεσίας του ΚΚΕ..
(Σελ. 299) Ήταν Αύγουστος του 1948..έλαβα σημείωμα από τον Γούσια, διοικητή της 670 Μονάδας . που έγραφε: «Να συλλάβεις, να δέσεις και να στείλεις τον Γιαννούλη στην έδρα»…τελικά αποφάσισα: δεν τον συλλαμβάνω, δεν τον δένω, δεν τον στέλνω… να δέσεις σήμαινε  εκτέλεση. Έτσι και έγινε, για να φορτωθούν οι ευθύνες στον Γιαννούλη για τις αποτυχίες στο Γκόλιο- Κάμενικ και την Μπάτρα, για να απαλλαγή έτσι ο Γούσιας, που είχε την κύρια ευθύνη…
(Σελ. 302) Και τώρα ας δούμε τον μακάβριο επίλογο της δολοφονίας του Γιαννούλη στις 20 Αυγούστου 1948, όπως μου τον αφηγήθηκε αυτόπτης μάρτυρας, ο αξιωματικός πληροφοριών της 670 Μονάδας, ο Γιώργος Φουρκιώτης: «Σε μια μετακίνηση του επιτελείου της 670 Μ, σε μια στάση, ο Θησέας Σαρής (ασφαλώς με εντολή του Γούσια) του έριξε μια πιστολιά από πίσω και ο λεβέντης ο Γιαννούλης έπεσε αιμόφυρτος…τότε λέω στον επίτροπο της μονάδας Λάμπρο Κανακαρίδη : Τι είναι αυτά , Λάμπρο, που γίνονται;  Πάψε, χαζέ, μου λέει ο Λάμπρος, θα φας και συ το κεφάλι σου…»

Βασίλης Νταϊλιάνης «Προσωπικές μαρτυρίες για τον Γ. Γιαννούλη και τον Γ. Γεωργιάδη»

Στο Βίτσι μάθαμε ότι εκτέλεσαν τον Γιαννούλη και τον εκτέλεσε ο Σαρρής Θησέας τη μέρα του ελιγμού εκεί που καθόταν στην τοποθεσία Μούφτα Πέτρα. Πολλά διαδίνουνταν, λέγουνταν μεταξύ ανταρτών και στελεχών για την εκτέλεση του Γιαννούλη. Ορισμένα στελέχη κατηγορούν αθώους ανθρώπους, για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες π.χ για αντιζηλία του Γούσια. Ο Γιαννούλης με εντολή του ΚΚΕ βγήκε στο Γράμμο, δίνει μια σειρά σκληρές μάχες, ελευθερώνει το Γράμμο και τον κρατά ελεύθερο μέχρι την εκτέλεσή του. Ο Γιαννούλης ήταν ένας ταλαντούχος αξιωματικός με στρατιωτικές ικανότητες, οργανωτής επιχειρήσεων και τολμηρός και αποφασιστικός στην εκτέλεση, είχε προσωπική παλικαριά, χαρακτήρα λαϊκού αγωνιστή, είχε αποκτήσει την αγάπη του λαού και των ανταρτών. Το όνομά του ήταν ξακουστό «Αετός του Γράμμου». Έχω τη γνώμη ότι οι αιτίες της εκτέλεσης είχαν κάποια αλήθεια για την εκτέλεση του Γιαννούλη, ενώ για τις κατηγορίες του δεν είναι καθόλου σωστές, δεν ήταν στην Μπάτρα ούτε τμήμα του Γιαννούλη. Ο Κ. Παλαιολόγου είναι ζωντανός που κρατούσε τη Μπάτρα, ήμουν εκεί αυτόπτης μάρτυρας, ούτε στρατοδικείο πέρασε. Τρεις ταγματάρχες ήμασταν στη Μπάτρα, ούτε για μάρτυρες μας φώναξαν. Γράφει ο Μπαρτζώτας *: Εγκατέλειψε, έφυγε, στρατοδικείο, δικάστηκε, εκτελέστηκε. Ο Γιαννούλης δεν δικάστηκε, γιατί δεν ήταν στη Μπάτρα; Εκτελέστηκε.

«Ο αγώνας του ΔΣΕ» Βασίλης Μπαρτζώτας εκδ. Σύγχρονη εποχή 1983

Αλέκος Σακαλής (Πετρόμπεης) «Μνήμες» εκδ. Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης, Κοζάνη 1997

Το Κάμενικ

(Σελ. 125) Ο Γιαννούλης από την άνοιξη του 1946 αναπτύσσει σοβαρή δράση…Στο Γράμμο με την Ταξιαρχία του αντιμετωπίζει 2 μεραρχίες του αντίπαλου στρατού.. Τον Γιαννούλη τον αντικατέστησαν πριν ακόμη χάσει το Γκόλιο – Κάμενικ, γιατί η ταξιαρχία του είχε πάθει ζημιά. Στη θέση του έβαλαν τον Κ. Παλαιολόγο. Εκεί συγχωνεύτηκαν οι δυο ταξιαρχίες ( με τον Υψηλάντη η 102 και 103). Τις κύριες ευθύνες φέρνει ο Γούσιας και ο Σκοτίδας δεν αντέδρασε, γιατί ο Γιαννούλης πολέμησε ως απλός μαχητής.
Ο Γιαννούλης ήταν δυσαρεστημένος με τον Γούσια και τους άλλους που ήταν άπειροι από πόλεμο. « Μια βασική αιτία είναι ότι τα πολιτικά στελέχη  νόμισαν πως ήρθε η ώρα να πάρουν την εξουσία. Αυτοί είδαν ότι ο Βαφειάδης είχε κάποια επιρροή στους καπεταναίους και άρχισαν έναν πόλεμο ενάντια στους καπεταναίους: κατά τον Στάθη, τον Γιαννούλη, τον Κοσμά Σπανό ( Αμύντα), τον Γεωργιάδη…Κοντά τους καταφέρνουν να πάρουν τον Βαϊνά, τον Αχιλλέα Παπαϊωάννου κ.α. Ενώ οι Γιαννούλης, Υψηλάντης, Λιάκος(Ηλίας Παπαδημητρίου), Βασίλης Γκανάτσιος (Χείμαρρος),κ.α, δεν πειθαρχούν, δεν γίνονται ξεσκονίστρες, έχουν οντότητα δική τους, δική τους γνώμη καις τον πόλεμο και στην πολιτική.
Και το κακό για το Γιαννούλη και τον Γεωργιάδη είναι επίτροπος πολιτικός, βρίσκεται ο Μπελογιάννης. Έχουμε δηλαδή προς το τέλος του 48 και αρχές του 49 πιο πολύ μια διάσταση: από την μια μεριά συγκεντρώνονται ορισμένοι πολιτικοί με επικεφαλή τον Ζαχαριάδη και από την άλλη οι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ που όλο και απωθούνται από τις διοικήσεις. Βγαίνουν από τις διοικήσεις, τιμωρούνται, γίνονται αντικαταστάσεις, τους αλλάζουν κτλ  Τους βλέπουν σαν αντιπάλους, όχι στην κυριολεξία, αλλά σαν ανθρώπους που δεν είναι δική τους, δεν είναι στην δική τους παρέα.
Και αυτό γιατί  οι καπεταναίοι διαθέτουν δική τους πολεμική πείρα, ενώ οι πολιτικοί είναι έξω από αυτήν την υπόθεση- ο Ζαχαριάδης ήταν στο στρατόπεδο, Ο Βλαντάς σε πολιτική δουλειά στην Κρήτη, ο Γούσιας στην Ήπειρο, ο Μπαρτζιώτας στην Αθήνα. Δεν είδαν το στρατό αυτοί, τον ΕΛΑΣ, να δουν πώς αναπτύσσεται, πώς δημιουργείται ο στρατός. Και όταν τον βρήκαν, επειδή δεν τον είχαν ζήσει να ξέρουν και τις δυνατότητες και τις αποτυχίες (που μπορεί να έχει ένας στρατός) και τις αδυναμίες του, νόμιζαν ότι αφού είδαν τα όπλα, 15- 20 χιλιάδες δημοκρατικός στρατός, τελείωσε. Η νίκη είναι δική μας και να την προκάνουμε- να μην μας την πάρουνε οι καπεταναίοι.

Μήτσος Ζυγούρας (Παλαιολόγος) Δάσκαλος από τη Βουχωρίνα. Διοικητής Μεραρχίας ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ  του ΚΚΕ (1951-1956..)

«Γνώριζα τον Γιαννούλη από παιδί, γιατί ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου. Μετά ανταμώσαμε στον ΕΛΑΣ και στον ΔΣΕ. Και δεν το κρύβω ότι τον αγαπούσα. Για αυτό αγανακτισμένος με αυτά που διάβασα πήγα στον Κώστα Κολιγιάννη, του έδωσα πίσω το φάκελο και του είπα: τι μου τα έδωσες να τα διαβάσω, εδώ λείπουν οι εκθέσεις του Σκοτίδα, του Μπελογιάννη, του Υψηλάντη και άλλων, στους οποίους αναφέρεται ο Γιαννούλης. Αυτό το στρατοδικείο ήταν σκευωρία. Άδικα σκότωσαν τον άνθρωπο. (Δ. Τσίτας σ. 199)
Επίλογος
Η Ιστορία για όλους και για τον καθένα γράφεται με ημερομηνίες και γεγονότα

Νικόλαος Χ. Καλογερόπουλος
Καταγόμενος από το Ροδοχώρι Βοΐου (γεν.1935) κατέφυγε στην Κοζάνη το 1946 και κατοικεί στη Θεσσαλονίκη από το 1949. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, υπηρέτησε σε σχολεία της Μακεδονίας (1962-92), διδάσκαλος των λατινικών στο πανεπιστήμιο (1966-68) και σχολικός σύμβουλος (1983-92). Ιδρυτικό μέλος του ΟΠΕΚ (1991). Υπήρξε σύμβουλος του Υπουργού Παιδείας (1989-90). Διετέλεσε διευθυντής της ΣΕΛΜΕ Κοζάνης και πάρεδρος επί θητείας στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Αντιστασιακός κατά την Επταετία (1967-74), συνδικαλιστής για 10 χρόνια στην ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και ΟΛΜΕ (1974-83), αιρετός των καθηγητών μέσης και σύμβουλος στην ΑΔΕΔΥ και την ΕΔΟΘ. Μέλος επιτροπών παιδείας του ΥΠΕΠΘ για προγράμματα και βιβλία και πρόεδρος βαθμολογικών κέντρων (1983-92). Τα τελευταία χρόνια εργάζεται για την προώθηση συνεταιριστικών αντιλήψεων στη δασική διαχείριση και για την ανάπλαση του χωριού του ως λιθοξόος και συλλέκτης ασχολούμενος με την ανάδειξη του παραδοσιακού πολιτισμού και με τα ζητήματα τοπικής κοινωνίας και ιστορίας μέσα από την Εταιρεία Μελετών Άνω Βοΐου, από την Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων 1940-1974 Κ. και Δ. Μακεδονίας, το Σύλλογο Ροδοχωριτών και το Ινστιτούτο Μελέτης Ελληνικής Σύγχρονης Ιστορίας. Υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος και βουλευτής του ΣΥΝ στο νομό Κοζάνης.

Β. «Γιώργος Γιαννούλης: η πιο τραγική φυσιογνωμία του εμφυλίου».

Εισηγητής
Κωνσταντίνος Μάνος*
Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Χαιρετίζω την παρουσία των Θεσσαλονικέων ερευνητών των νεότερων ιστορικών γεγονότων και την παρουσία όλων σας, σε αυτή την εκδήλωση την αφιερωμένη ειδικά στο Γιώργο Γιαννούλη, τον οποίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλια, σε μια ευχαριστήρια προς εμέ επιστολή του τον χαρακτηρίζει ως την πιο τραγική φυσιογνωμία του εμφυλίου.
Προσωπικά ενθαρρύνω τέτοιες πρωτοβουλίες, παρόλο που οι παρόντες ερευνητές μου είναι άγνωστοι, γιατί μέσα από τέτοιες προσπάθειες αναζητούμε την αλήθεια. Άλλωστε τα αρχεία όλων των χωρών, τα σχετικά με τα πολεμικά γεγονότα, ανοίγουν μετά τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από τότε που τελέστηκαν, οπότε τότε μόνο μπορεί να γραφεί κατά τρόπο αντικειμενικό η ιστορία. Άρα η πραγματική και αντικειμενική ιστορία για τα γεγονότα της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου τώρα μπορεί να γραφεί με τις πληροφορίες που ήδη υπάρχουν ή θα αναζητηθούν.

Συμπληρώθηκαν αυτόν τον μήνα –Αύγουστος 2008- εξήντα χρόνια από τη δολοφονία του Γιώργου Γιαννούλη από τους συντρόφους του (Ζαχαριάδης και σία), του τέκνου του Επταχωρίου, που με τις αρετές του, αλλά και με τις πράξεις του και τον τραγικό θάνατο συγκλόνισε την εποχή εκείνη –Αύγουστος 1948- τις συνειδήσεις των κατοίκων του χωριού μας, της περιοχής, αλλά και όλου του ελλαδικού χώρου.
Μετά από τόσα χρόνια είναι καιρός, χωρίς μίση και πάθη, να προβούμε σε μια αξιολόγηση αντικειμενική, κατά το δυνατό, των πράξεων του. Δεν θα με επηρεάσει η συγγένεια με τον άνθρωπο. Είναι άλλωστε γνωστό πως η οικογένειά μου δε συμφωνούσε μαζί του, κυρίως για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο, αν και δικαιολογημένη, όπως θα δούμε, η δε μάνα μου, η αγαπημένη και σεβαστή θεία του, του έλεγε συχνά και προφητικά: Γιώργη παιδί μου, με αυτούς που έμπλεξες θα φας το κεφάλι σου», όπως και έγινε. Εκείνος χαμογελώντας της απαντούσε : «Μη φοβάσαι, θειά, όλα θα πάνε καλά».
Δεν θα με επηρεάσει, επίσης, η κεντροδεξιά πολιτική μου τοποθέτηση. Θα λειτουργήσω ως πανεπιστημιακός που αναζητεί την αλήθεια προς κάθε κατεύθυνση και ως ψυχολόγος θα προσπαθήσω να δώσω ένα ψυχολογικό προφίλ του Γιώργου Γιαννούλη, που προκάλεσε σε όλους μας ανάμικτα συναισθήματα θετικά και αρνητικά.
Για να φθάσουμε σε μια σωστότερη αξιολόγηση θα δούμε τη ζωή του σε δύο περιόδους:

Α) την πριν από τα Δεκεμβριανά περίοδο (κατοχή, εθνική αντίσταση, Μακεδονικό) και
Β) την περίοδο μετά τα Δεκεμβριανά (εμφύλιος, Μακεδονικό, στυγερή δολοφονία του).

Α) Η πριν από τα Δεκεμβριανά περίοδος (κατοχή, εθνική αντίσταση, Μακεδονικό)
1. Γενικότερη προσφορά της οικογένειας.
Ο πατέρας του Κώστας Γιαννούλης (Κώστα- Γιάννης, όπως αποκαλούνταν από τους συγχωριανούς του), μεταναστεύει το 1897 στην Αμερική, αλλά επιστρέφει το 1909 για να μετάσχει στους αγώνες κατά των Τούρκων και ειδικότερα στο Βαλκανικό πόλεμο του 1912-13, οπότε απελευθερώθηκε και το χωριό μας. Μάλιστα ο Κώστας Γιαννούλης κατατάχτηκε στο εθελοντικό σώμα των Γαριβαλδινών που δρούσε στην Ήπειρο με αρχηγό τον Αλέξανδρο Ρώμα. Είχε λάβει μέρος στη μάχη του Δρίσκου, κατά την οποία φονεύτηκε ο Κερκυραίος ποιητής Λορέντζος Μαβίλης.
Μετά νυμφεύτηκε την Ολυμπιάδα Κυρατζή, που την έχασε το 1934, αφού του χάρισε μαζί με τα άλλα παιδιά (Δωροθέα, Χαρίκλεια) και το Γιώργο (1915). Ο Γιώργος «από πολύ μικρός άρχισε να αποτυπώνει στο χαρακτήρα του ορισμένα στοιχεία που έπαιρνε από πρώτο χέρι. Από τη μητέρα του την ευαισθησία και αγάπη για κάθε τι καλό και όμορφο. Από τον πατέρα του την τιμιότητα και την παλικαριά να παλεύει γι αυτά. Κι από το χωριό την περηφάνια να είναι αγωνιστής».
Άριστος μαθητής στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου με ιδιαίτερη κλίση στα φιλολογικά και την ιστορία. Δίνει εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων, αλλά δεν εισάγεται γιατί η οικογένειά του είναι αντιβασιλική, όπως αντιβασιλικός ήταν και ο πολιτευτής Φίλιππος Δραγούμης, με τον οποίον είχε ιδιαίτερες σχέσεις ο Κώστας Γιαννούλης. Δίνει εξετάσεις στη Νομική, πετυχαίνει, αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για σπουδές. Τη λύση δίνει ο Φίλιππος Δραγούμης που τον προσλαμβάνει ιδιαίτερο γραμματέα στο γραφείο του, εκτιμώντας την εντιμότητα και την εξυπνάδα του.
Ολοκληρώνει τις σπουδές του το 1938 και στη συνέχεια υπηρετεί τη θητεία του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου, όπου αρίστευσε, γι αυτό και τον κράτησαν στη Σχολή ως εκπαιδευτή από τον Ιανουάριο του 1939 μέχρι τον Οκτώβριο του 1940.
Γράφει ο τότε Διοικητής της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών και μετέπειτα αντιστράτηγος Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος για τον Γιαννούλη: «Ήταν μεγάλο ταλέντο και στις ασκήσεις της ¨Αμμοδόχου¨ μας ξάφνιαζε όλους. Γιατί ο Γιαννούλης από μαθητής της Σχολής ¨έβαζε τα κυάλια¨  και στους επαγγελματίες αξιωματικούς. Για αυτό, όταν τελείωσε τη σχολή τον πρότεινα και έμεινε εκπαιδευτής»
Από τη Σχολή της Σύρου ο Γιώργος Γιαννούλης θα βρεθεί στο αλβανικό μέτωπο. «έξι μήνες θα πολεμήσει σκληρά μέσα στα χιόνια των αλβανικών βουνών και θα διακριθεί, μαζί με τη διμοιρία που ήταν διοικητής, στις μάχες κατά των Ιταλών επιδρομέων». Θα γυρίσει από το μέτωπο τραυματίας στο χέρι, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου.
Εν τω μεταξύ στις 6 Απριλίου το 1941, η Γερμανία επιτίθεται στην Ελλάδα και αρχίζει η περίοδος της κατοχής και της Αντίστασης.

2. Περίοδος Κατοχής – Εθνική Αντίσταση.

Μαχητές του ΔΣΕ
(Αρχείο Ριζοσπάστη)

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, ιδρύεται το ΕΑΜ, που το αγκάλιασε το σύνολο του ελληνικού λαού γιατί πίστεψε πως μέσω αυτού του μετώπου θα επιδιώκονταν η απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές και αυτό ήταν φυσικά σωστό. Ποτέ όμως δεν αποκαλύφθηκε στον ελληνικό λαό, πως τελικά επιδιώκονταν και η κατάληψη της εξουσίας δια των όπλων. Όσοι το διαισθάνθηκαν αυτό και πίστευαν πως η εξουσία πρέπει να καταλαμβάνεται με δημοκρατικές διαδικασίες άρχισαν να διαχωρίζουν τη θέση τους ή να αγωνίζονται κάτω από τη σημαία άλλων μετώπων (ΕΔΕΣ κλπ) για την εκδίωξη του κατακτητή. Πρέπει πάντως να ομολογηθεί πως και οι μεν και ο δε πραγματοποιούσαν αντίσταση κι ο αγώνας τους ήταν υπέροχος τις στιγμές της συνεργασίας (Γοργοπόταμος).
Ο Γιαννούλης δεν ήταν δυνατόν να απουσιάσει από το σάλπισμα για αντίσταση κατά του κατακτητή. Καταβάλλει ακούραστες προσπάθειες για την ενότητα όλων των πατριωτικών δυνάμεων και αναδείχνεται αρχηγός τους στο Γράμμο. Γράφει ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος:
«….την 4ην Μαρτίου, ημέραν Τετάρτην, του έτους 1943, εις Νεστόριον ανεπετάσσετο η σημαία της επαναστάσεως. …και εις μίαν ατμόσφαιραν άκρως Ελληνικήν και εντός περιβάλλοντος πλαισιωμένου υπό Ελληνικών σημαιών, ανεπτύχθησαν οι σκοποί της Επαναστάσεως και ανετέθη η Αρχηγία των ενόπλων δυνάμεων εις τον έφεδρον ανθυπολοχαγόν Γ. Γιαννούλη, στον άνθρωπο που συγκέντρωνε τη γενική αναγνώριση από φίλους και αντιπάλους».
Στις αρχές του 1943 τα βουνά γεμίζουν αντάρτες από πατριώτες όλων των παρατάξεων. Οι αντάρτες του Γιαννούλη επιχειρούν μια γενική εξόρμηση στην περιοχή της Καστοριάς, χτυπώντας τον κατακτητή και τιμωρώντας τους συνεργάτες τους. Οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους επιδίδονται σε αντίποινα. Κάποια στιγμή εκδηλώνονται διαφωνίες στο Αρχηγείο ανάμεσα στους αριστερούς και τους εθνικιστές αξιωματικούς. Η πολιτική ηγεσία (Περικλής) ζητά από τον Γιαννούλη να πάρει αυστηρά προληπτικά μέτρα κατά των αξιωματικών που είχαν εκδηλώσει διαφωνίες. Ο Γιαννούλης αντιδρούσε: «Βγήκαμε στο βουνό για να πολεμήσουμε τους κατακτητές ή για να φαγωθούμε μεταξύ μας;» έλεγε και ξανάλεγε στην πολιτική ηγεσία. Παράλληλα καταδίκασε τις διασπαστικές ενέργειες των διαφωνούντων και τους κάλεσε να τις εγκαταλείψουν, αλλά τελικά απέτυχε να συμβιβάσει τα πράματα. Επήλθε διάσπαση, οι αριστεροί αντάρτες αφόπλισαν τους εθνικιστές και το ανταρτοδικείο καταδίκασε σε θάνατο δύο εθνικιστές αξιωματικούς (Πόρτης , Σιδηρόπουλος). Το ανταρτοδικείο απάλλαξε το Γιαννούλη από την κατηγορία για συνεργασία στην «κίνηση των αξιωματικών», αλλά του καταλόγισαν ευθύνη για την τελευταία στάση του, τον τιμώρησαν με κομματική μομφή και του έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσει τον αγώνα. Έτσι ο Γιαννούλης ρίχνεται με όλες του τις δυνάμεις στις μάχες ενάντια στους ξένους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Είναι οι μάχες με τους Γερμανούς μέσα στα χιόνια κατά τη διείσδυση του αποσπάσματος στην Ήπειρο (Δεκέμβριος 43- Ιανουάριος 44). Είναι το ανελέητο σφυροκόπημα των οδικών και σιδηροδρομικών αρτηριών που οδηγούσαν από την Ελλάδα στη Γιουγκοσλαβία. Είναι τα συνεχή χτυπήματα στα αρχηγεία των κομιτατζήδων του Κάλτσεφ στο Άργος Ορεστικό, στη Μεσοποταμία, στα Πετρανά. Σε μια από τις μάχες αυτές τραυματίζεται από χειροβομβίδα κομιτατζήδων συνεργατών του κατακτητή. Σε μάχη στο Βαθύλακο Κοζάνης σώζει τη ζωή του Μάρκου Βαφειάδη. Σε μάχη στο Κλειδί Αμυνταίου, παλεύει με ένα γεροδεμένο Γερμανό λοχαγό, τον αφοπλίζει και τον οδηγεί στο τμήμα του ΕΛΑΣ. Σε όλο αυτό το διάστημα (1943-44) δεν υπήρξε μάχη που να έδωσαν τα τμήματα του Γιαννούλη και να μη διακρίθηκαν. Αυτή με λίγα λόγια ήταν η προσφορά του Γ. Γιαννούλη στην Εθνική Αντίσταση.

3. Η θέση του για το Μακεδονικό ζήτημα.
Ποια ήταν η θέση του Γ. Γιαννούλη στο Μακεδονικό ζήτημα- πρόβλημα; Το Μακεδονικό εντάσσεται, όπως είναι γνωστό στα πλαίσια της προσπάθειας των Σλάβων για κάθοδο στο Αιγαίο. Μια προσπάθεια που ξεκινά τον 19ο αιώνα και βρίσκεται σε έξαρση στις αρχές του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1903 με την επανάσταση του Ήλιντεν και τη δημιουργία του βουλγάρικου κομιτάτου από τον Τσακαλάρωφ.
………………………………….
Τότε αντιμετωπίστηκαν από τον Παύλο Μελά και τους λοιπούς Μακεδονομάχους (1904-8). Νέα έξαρση του Μακεδονικού εμφανίζεται στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Οι αυτονομιστές Σλαβομακεδόνες, με το πρόσχημα της συνεργασίας τους με τις αντάρτικες ομάδες, για να εκδιωχθεί ο Γερμανός κατακτητής, προσπάθησαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις αυτονομίας της Μακεδονίας.
Στην προσπάθειά τους αυτή οι Σλαβομακεδόνες των Κορεστίων βρίσκουν αντίπαλο τους το Γ. Γιαννούλη., που το 1943-44 αγωνίζεται ως Καπετάνιος των αποσπασμάτων Γράμμου και Πίνδου κατά του Γερμανού κατακτητή σε συνεργασία με το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής και σύνδεσμο τον Άγγλο Λοχαγό Έβανς, υποστηρικτή δυστυχώς των αυτονομιστών Σλαβομακεδόνων.
Σε μια συνδιάσκεψη των αντάρτικων οργανώσεων Δυτικής Μακεδονίας, τον Αύγουστο του 1943 στο Πετροπουλάκι Καστοριάς, όταν ο Σνοφίτης αυτονομιστής Κεραμιτζής διάνθισε την ομιλία του με αναφορές στο Ήλιντεν και τον Τσακαλάρωφ, ο Γιαννούλης ήταν μεταξύ εκείνων που αντέδρασαν έντονα. Παίρνοντας το λόγο θύμισε: « Η περιοχή στην οποία αναφέρθηκε ο Κεραμιτζής, που παλαιά απλωνόταν από την οροσειρά του Σκάρδου- Κοσσυφοπεδίου (Σερβία), στις Ιλλυρικές Άλπεις (Αλβανία) και την κορυφογραμμή της Πίνδου (Ελλάδα) έχει μια πολύ πλούσια παλιά και νέα ιστορία, από τον Μέγα Αλέξανδρο ως το Βυζάντιο και τους νεότερους χρόνους. Στάθηκε το λίκνο ενός πανάρχαιου πολιτισμού. Έγινε λημέρι της κλεφτουριάς, της κοινής πάλης των βαλκανικών λαών για την εθνική τους αποκατάσταση. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να εξεταστούν οι εξεγέρσεις των κατοίκων της περιοχής, το Ήλιντεν του 1903 και ο ρόλος που έπαιξαν τότε και μετά οι ηγέτες τους. Όσο για τον Τσακαλάρωφ είναι αρκετά να θυμηθεί κανείς την αντίδραση των πρωτομάχων του αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και τους διωγμούς που υπέστησαν οι κάτοικοι από τους ανθρώπους τους Τσακαλάρωφ.
Η περιοχή που έμεινε στην Ελλάδα, με τον καθορισμό των νέων συνόρων μετά τους βαλκανικούς πολέμους, στάθηκε ο προμαχώνας στο ιστορικό ΟΧΙ κατά του φασισμού. Τότε που όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας πάλεψαν αδελφωμένοι και συνέβαλλαν στην εποποιία του 1940-41, γράφοντας σελίδες απαράμιλλης δόξας και λεβεντιάς. Το ίδιο αδελφωμένοι όλοι οι κάτοικοι αυτής της περιοχής πρέπει να παλέψουμε για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ξένους κατακτητές».
Σε άλλη περίπτωση, όταν ο Σνοφίτης Πέιος σήκωσε με το απόσπασμά του παντιέρα, ο Γιαννούλης τον κυνήγησε με τα τμήματά του μέχρι που ο επίδοξος αυτονομιστής της Μακεδονίας πέρασε τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας. Το ίδιο έγινε και με τον αυτονομιστή Σνοφίτη Γκότσε.
Γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος, στρατηγός του κυβερνητικού – εθνικού στρατού:
«Η αποχώρηση του αποσπάσματος Γιαννούλη εκ της περιοχής Κορεστίων, συνετέλεσε εις την έκδηλον επαναστατικήν κίνησιν των Σνοφιτών, καθόσον η παρουσία του εις την περιοχήν απετέλεσεν ανασταλτικόν φραγμόν εις τας επαναστατικάς εκδηλώσεις των».
Κατά τη γνώμη μου η προσπάθεια αυτή του Γιαννούλη εκδίωξης των αυτονομιστών Σνοφιτών, από τη Μακεδονία, ήταν ανάλογη εκείνης του Στρατηγού Ζέρβα που τιμώρησε σκληρά ή εξεδίωξε στην Αλβανία τους Τσάμηδες, συνεργάτες των Γερμανών.
Η προσφορά του, λοιπόν, και στην υπόθεση του Μακεδονικού, ήταν σημαντική.
Συμπέρασμα: Από τα λίγα που αναφέραμε για την προσφορά του Γ. Γιαννούλη μέχρι τα Δεκεμβριανά και που συνοψίζονται ως:
προσφορά γενικότερα της οικογένειας του και ιδιαίτερα του πατέρα του.
προσφορά στη Σχολή Σύρου.
τραυματισμός του στο Αλβανικό μέτωπο
προσφορά  και τραυματισμός του κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης
προσφορά στην υπόθεση του Μακεδονικού ζητήματος.
προσπάθεια τήρησης συναινετικών διαδικασιών για την  αποφυγή κάθε άσκοπης αιματοχυσίας μεταξύ Ελλήνων.
Βγαίνει το συμπέρασμα πως έπρεπε ίσως να του στήσουμε προτομή για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Η Εθνική Αντίσταση άλλωστε αναγνωρίστηκε επίσημα από την πολιτεία. Επακολούθησε όμως ο εμφύλιος πόλεμος (1946-49), οπότε αλλάζει το σκηνικό…
Σε αυτήν την περίοδο θα αναφερθούμε με λίγα λόγια.

Β). Η μετά τα Δεκεμβριανά περίοδος (εμφύλιος, Μακεδονικό, στυγερή δολοφονία του)
Ο αγνός αυτός πατριώτης, που τόσα προσέφερε στην πατρίδα κατά την Εθνική Αντίσταση, καταδιώχτηκε, μετά τα Δεκεμβριανά, με πολλά «εντάλματα συλλήψεως» για φόνους κομιτζατζήδων στα Πετρανά Κοζάνης και άλλων συνεργατών του κατακτητή κι αναγκάστηκε μαζί με άλλους 5.500 αγωνιστές του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ να βρεθεί στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας.
Στις αρχές του 1946 οι κυνηγημένοι αγωνιστές αρχίζουν να εξοπλίζονται. Οργανώνονται έτσι οι Ομάδες Δημοκρατικών Ένοπλων Καταδιωκομένων που λειτουργούσαν ως αποσπάσματα. Ο εμφύλιος αρχίζει. Στις 28 Οκτωβρίου 1946 ιδρύεται το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών με αρχηγό τον Μάρκο Βαφειάδη.
Όμως η έκβαση του εμφυλίου ήταν από την αρχή χαμένη για την αριστερά, δεδομένου ότι στις μυστικές συμφωνίες Τσώρτσιλ- Στάλιν στις 9 Οκτωβρίου 1944, λίγες μέρες δηλαδή πριν τα Δεκεμβριανά, ο Στάλιν χάρισε την Ελλάδα στον Τσώρτσιλ και ο Τσώρτσιλ τη Ρουμανία στον Στάλιν. Ο Ζαχαριάδης κάτι πρέπει να ξέρει γι αυτή τη συμφωνία ή, εν πάση περιπτώσει, λόγω της επαφής του με τη Μόσχα, γνώριζε πως δεν θα υπάρξει βοήθεια από την ΕΣΣΔ. Κι όμως ξεκινά τον τρίτο γύρο.
Την 1η Ιουλίου 1946 ο Γιαννούλης με άλλους 6 συντρόφους ξεκινά από το Μπούλκες, για να βρεθεί στο Γράμμο. Μετά από ένα χρόνο οι αντάρτες του θα ξεπεράσουν τις τέσσερις χιλιάδες. Τώρα πια, αφού πολεμά τη νόμιμη κυβέρνηση, βρίσκεται στην παρανομία και επικηρύσσεται με το ποσό των 500.000 δρχ. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον Φίλιππο Δραγούμη (στο γραφείο του οποίου εργάστηκε ο Γιαννούλης, στη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, όπως προαναφέραμε) και που κατά μοιραία σύμπτωση είναι το 1946 Υπουργός Στρατιωτικών, να επικοινωνήσει με τον Γιαννούλη. Με επιστολή που του έστειλε και την παρέδωσε ο Χαρ. Δήμου, του υπόσχεται αμνηστία αν αποφάσιζε να παραδοθεί. Ο Γιαννούλης αρνείται και απαντά με επιστολή γραμμένη σε πολύ σκληρή γλώσσα, από έναν άνθρωπο που διέθετε περισσή ευαισθησία. Σκόπιμα; Η άθελη επικοινωνία του με τον Υπουργό θα κινούσε, ίσως, τις υποψίες των συντρόφων του, όπως και έγινε αργότερα.
Ο Γιαννούλης κατέστησε το Γράμμο κάστρο απόρθητο, αλλά υπό λογικές προϋποθέσεις συσχετισμού δυνάμεων. «αυτός ο απίθανος Αντάρτης – Διοικητής, που πρωτομάχησε να γίνει ο Γράμμος, κάστρο απόρθητο του ΔΣΕ, για να εγκατασταθούν σε αυτόν το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ και μετά η προσωρινή κυβέρνηση του βουνού, θα αντικατασταθεί από τους ανωτέρους του πέφτοντας στη δυσμένεια, για λόγους που δεν έχουν εξακριβωθεί και που δεν ευσταθούν.  Γιατί όσο περνούσαν τα χρόνια, ο συσχετισμός δυνάμεων έκλινε υπέρ των κυβερνητικών δυνάμεων, ιδιαίτερα μετά την ενίσχυσή τους από τους Αμερικανούς. Με ποια λογική οι ικανοί και έμπειροι αξιωματικοί του κυβερνητικού στρατού, που διέθεταν δεκαπλάσιες δυνάμεις και πενηνταπλάσια μέσα από το ΔΣΕ δε θα μπορούσαν, όπως και έγινε, να κερδίσουν μάχες εναντίον των τμημάτων του ΔΣΕ;

Ο Πέτρος Ανταίος(;) , ο Πέτρος Ρούσος, ο Γιώργος Γούσιας
 και ο Γιώργος Κικίτσας
(Αρχείο ΑΣΚΙ)

Φυσική συνέπεια, λοιπόν, ήταν να χαθεί το Κάμενικ στις 3 Αυγούστου 1948, όπως χάθηκε και η Μπάτρα με τον αιφνιδιασμό της 15ης Αυγούστου 1948. Η ευθύνη μάλιστα της 670 Μονάδας των ανταρτών ήταν μεγαλύτερη ακόμα, γιατί αποδυνάμωνε τον άξονα Στενό – Γκόλιο- Κάμενικ, πράγμα με το οποίο δεν συμφωνούσε ο Γιαννούλης. Γιατί λοιπόν, έπρεπε να πληρώσει ο Γιαννούλης; Και γιατί μόνο ο Γιαννούλης; Οι Υψηλάντης, Γούσιας, Λάμπρος είχαν περισσότερες ευθύνες. Άρα η δολοφονία του Γιαννούλη στις 20 Αυγούστου 1948, στη θέση Φούσια, δεν έγινε γιατί χάθηκε το Κάμενικ και η Μπάτρα, αλλά για άλλους λόγους που ήταν δυστυχώς προσωπικοί.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο Γιαννούλης δολοφονήθηκε γιατί:
Στη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης προσπάθησε να κρατήσει ενωμένες τις δυνάμεις των αριστερών και δεξιών τάσεων με αποτέλεσμα να παρεξηγηθεί, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Συχνά έλεγε «Βγήκαμε στο βουνό για να πολεμήσουμε τους κατακτητές  ή για να φαγωθούμε μεταξύ μας;»
Πήρε θέση καθαρά πατριωτική στην υπόθεση του Μακεδονικού, που δεν ήταν σύμφωνη με την τότε στάση της ηγεσίας της αριστεράς, που ευνοούσε τη δημιουργία της «Ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» στα πλαίσια των διεθνιστικών τάσεων της εποχής εκείνης, στάση που ευτυχώς άλλαξε γρήγορα, γιατί θεωρήθηκε λανθασμένη. Εξηγούμε:

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου (1946-49) σλαβομακεδόνικα τάγματα επανεμφανίστηκαν, ενταγμένα όμως στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Εν τω μεταξύ ο Τίτο μέσα στο 1947 είχε πείσει τον Δημητρώφ, πρωθυπουργό της Βουλγαρίας, να συμφωνήσει στη συνένωση των τριών Μακεδονιών (Αιγαίου, Βαρδάρη, Πιρίν) σε αυτόνομη Δημοκρατία, η οποία θα εντασσόταν στο Γιουγκοσλαβικό ομόσπονδο κράτος κι αργότερα στην Κομμουνιστική Βαλκανική Ομοσπονδία, όταν θα εδημιουργείτο. Βέβαια η Βουλγαρία θα έπαιρνε τη Θράκη. Και δυστυχώς το ΚΚΕ (Ζαχαριάδης και λοιποί, που αποτελούσαν τότε και την ηγεσία του ΔΣΕ) δεν αντέδρασε στα σχέδια του Τίτο, υπακούοντας στις προσταγές της ΕΣΣΔ και υιοθέτησε το 1948 το σύνθημα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», που επικυρώθηκε τον Ιανουάριο του 1949 με απόφαση της 5ης ολομέλειας της  κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ.

Ο Γιαννούλης, παρά το λάθος του να μετάσχει στον εμφύλιο – δικαιολογημένα βέβαια λόγω των «ενταλμάτων συλλήψεως»- ως ταξίαρχος, στην πορεία, του ΔΣΕ, εξακολουθούσε να είναι αντίθετος με την αυτονόμηση της Μακεδονίας, όπως διαπιστώνεται και από το ημερολόγιό του, στο οποίο στις 31 Οκτωβρίου 1946 γράφει: « τα συνθήματα του ΝΟΦ δεν πιάνουν», αλλά και από τις συζητήσεις του με τους συγχωριανούς του. Εξηγούμε:
Ο Γιαννούλης επισκεπτόταν συχνά το Επταχώρι το 1946 και το 1947, όπου διέμεναν οι γονείς του και οι αδελφές του. Οι άντρες του χωριού συγκεντρώνονταν συνήθως, στα σκαλιά της εκκλησίας – ήταν αγαπητός από όλους- και  τους  μιλούσε για διάφορα επίκαιρα θέματα. Εμείς τα παιδιά παρακολουθούσαμε τις συζητήσεις από κοντά. Οι συζητήσεις διαρκούσαν ώρες ολόκληρες, ήταν ελεύθερες και αρκετές φορές οι χωριανοί του έθεταν δύσκολες ερωτήσεις. Σε μια περίπτωση, που παρακολούθησα ως 14 χρονος, το καλοκαίρι του 1947, ο Ρίζος Σωτούλης τον ερωτά: «Βρε Γιώργη, γιατί έχετε μαζί σας τους Σλαβομακεδόνες, που θέλουν να μας πάρουν την Μακεδονία;» Εκείνος απαντά: «Τους έχουμε ενταγμένους στις δικές μας δυνάμεις, για να τους ελέγχουμε. Μη φοβάστε, εγώ θα είμαι ο πρώτος, που θα χύσω το αίμα μου για τη Μακεδονία, αν χρειαστεί.», όπως και έγινε.

Με τη θέση του αυτή για το Μακεδονικό ο Γιαννούλης θα ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους και έπρεπε να φύγει από τη μέση. Γι αυτό από το 1947 ήταν υπό συνεχή επιτήρηση και το 1948, όταν έπεσε ο Γράμμος, θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα, ενώ άλλοι ήταν οι υπεύθυνοι – όπως είδαμε παραπάνω-  και δολοφονήθηκε άνανδρα, χωρίς δίκη.
Υπερείχε όλων αυτών που αποτελούσαν την ηγεσία του ΔΣΕ και σε στρατιωτική κατάρτιση και σε γενναιότητα και σε μεγαλοψυχία και σε πολλά άλλα χαρίσματα κι έπρεπε συνεχώς να τον μειώνουν, ώστε τελικά ο Γούσιας, με την έγκριση φυσικά του Ζαχαριάδη, τον έβγαλε από τη μέση με τη στυγερή δολοφονία, χωρίς δίκη, χωρίς τήρηση των στοιχειωδών κανόνων δικαίου.
………………………………………………………………………………………….
Μεταμελημένος ο Αχ. Παπαϊωάννου, που στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στη Ρουμανία το 1951, «έθαψε» το φίλο του κάτω από την πίεση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που ήθελε τον Γιαννούλη «προδότη» γράφει:
«Πιο ψηλά από όλους έστεκε ο Γιαννούλης. Το γεγονός ότι όλοι οι άλλοι έρχονταν εδώ στο Γράμμο για ανταλλαγή πείρας, φανερώνει την υπεροχή του Γιαννούλη. Όλοι παραδέχονταν τον Γιαννούλη για την πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία του».
Αλλού : « Θα έρθει μια στιγμή που η ιστορία θα φέρει στο άπλετο φως το παρασκήνιο της δολοφονίας του Γιαννούλη». Και αλλού:
«Ίσως η οξεία πολιτική σκέψη και η στρατιωτική επιτελική του ιδιοφυία (του Γιαννούλη) να υπήρξαν οι μοιραίες αρετές για την τύχη του. Εμείς που τον ζήσαμε, εμείς που σταθήκαμε στο πλάι του για μια ολόκληρη δεκαετία, εμείς ξέρουμε ποιος πραγματικά ήταν ο Γιαννούλης. Τον εξόντωσαν όμως για να σωθούν και να επικρατήσουν οι νάνοι». σελ. 18. στο βιβλίο του «Γιώργος Γιαννούλης, η θρυλική μορφή του Γράμμου» Αθήνα 1990.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Οι πολυετείς πανεπιστημιακές σπουδές μου στην ψυχολογία τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ, μου έδωσαν τη δυνατότητα να ερμηνεύσω τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Μπορώ λοιπόν, να σας διαβεβαιώσω, μετά από μελέτη αρκετών πηγών, αριστερών και δεξιών συγγραφέων, για τον Γιαννούλη, αλλά και από τη γνωριμία μου μαζί του, (έστω ως έφηβος) τα καλοκαίρια του 1946 και 1947 για τα παρακάτω:
1). Ο Γ. Γιαννούλης ήταν ένας βαθιά ευαίσθητος άνθρωπος, πιστός φίλος, πατριώτης, σκληρός σε σπάνιες, αλλά δικαιολογημένες περιπτώσεις και πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία.
Την ευαισθησία, ανθρωπιά και φιλία του, έδειξε σε πολλές περιπτώσεις, τόσο κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις της σβάστικας, παρουσιάζοντας στην πολιτική –δικαστική εξουσία τους υπαίτιους ως απερίσκεπτους στη συγκεκριμένη στιγμή και της κλοπής τροφίμων και άλλων ειδών από τις αποθήκες του ΕΛΑΣ τον Ιούλιο του 1944, ως πεινασμένους Γιάννηδες- Αγιάννηδες), όσο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, με τις παρακάτω χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Α) Με την πειθώ και τη σωστή ανθρώπινη επικοινωνία ανέβασε τον αριθμό των έξι αγωνιστών που έφερε από το Μπούλκες σε τέσσερις χιλιάδες, μέσα σε ένα χρόνο. Γι αυτό ήταν απρόθυμος για βίαιες επιστρατεύσεις, πιστεύοντας στην εθελοντική συμμετοχή στο κίνημα αριστερών των αστικών κέντρων, που ποτέ δεν έφτασε. Έτσι αναγκαστικά ανέχονταν τις επιστρατεύσεις που η πολιτική ηγεσία αποφάσιζε.
Β) Βλέποντας την αποδυνάμωση του και διαισθανόμενος την τρικυμία που έρχεται έδιωξε το 1947 προς τον εθνικό στρατό (Κόνιτσα) τις οικογένειες των Επταχωριτών οικογενειαρχών που δεν ήθελαν να εμπλακούν στη δίνη του εμφυλίου και είχαν καταφύγει στα αστικά κέντρα. Τρόφιμος μιας από αυτές τις οικογένειες στο Άργος Ορεστικό τότε, ζήτησα αργότερα διευκρινήσεις από τον επαναπατρισθέντα Αντώνη Καψούρη, πολιτικό στέλεχος στο Επταχώρι την εποχή εκείνη και μου έδωσε την παραπάνω εξήγηση, την οποία θεωρώ εύλογη, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Γιαννούλη.
Γ) Όσο για τους τρεις αδικοχαμένους Επταχωρίτες είναι σίγουρο πως δολοφονήθηκαν από ακραίους κομμουνιστές, που πίστευαν στην αρχή «φωτιά και τσεκούρι». Αν το γεγονός της σύλληψης τους υπέπιπτε στην αντίληψη του Γιαννούλη, θα τους έσωζε ή θα τους παρέπεμπε σε δίκη.
Δεν μιλάμε φυσικά για αυτούς που χάθηκαν στις μάχες και ήταν χιλιάδες δυστυχώς και από τις δύο πλευρές. Τα κινήματα έχουν συνήθως αυτές τις τραγικές συνέπειες. Τέτοιο ήταν και το κομμουνιστικό κίνημα του 1946-49, που άρχισε με την απόφαση του τυχοδιώκτη Ζαχαριάδη.
2). Από φτωχή οικογένεια ο Γ. Γιαννούλης, αλλά αγωνιστής της ζωής, μέλος μιας έντιμης και πατριωτικής οικογένειας, όπως προαναφέραμε, απέβλεπε σε μια δικαιότερη κοινωνία. Απέβλεπε σε μια Ελλάδα σοσιαλιστική με ανθρώπινο πρόσωπο, σε μια Ελλάδα για τους Έλληνες και για αυτό αντέδρασε στα σχέδια του Ζαχαριάδη για δημιουργία «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας». Στο διαμελισμό δηλαδή της χώρας που επιδίωκε ο Ζαχαριάδης με την απόφαση στη συνέχεια της 5ης ολομέλειας του ΚΚΕ, που άνοιγε την προοπτική της προσάρτησης της Θράκης στη Βουλγαρία και της Μακεδονίας στη Γιουγκοσλαβία, εν ονόματι του διεθνισμού. Σοσιαλιστικές χώρες ήταν η Γιουγκοσλαβία και η Βουλγαρία, δεν θα ήταν πιο λογικό και δίκαιο να δώσουν σε μας, να ενταχθούν σε μας, οι περιοχές της Αρχαίας Μακεδονίας, αντί να δώσουμε εμείς τη Θράκη και τη Μακεδονία; Οι Γιουγκοσλάβοι και οι Βούλγαροι ήταν διεθνιστές, αλλά πατριώτες. Ο Ζαχαριάδης ήταν διεθνιστής, αλλά προδότης, «τυχοδιώκτης και ανόητος» όπως τον χαρακτηρίζει ο Άντ. Καρκαγιάννης, αριστερός, αλλά πατριώτης, που αρθρογραφεί στην «Καθημερινή» (13-7-08). Ποιος τιμώρησε τον Ζαχαριάδη για αυτήν την προδοσία; Ποιος τιμώρησε τον Ζαχαριάδη και τον Γούσια, που δολοφόνησαν το Γιαννούλη γιατί αντιδρούσε στο διαμελισμό της Μακεδονίας, σύμφωνα με τις θέσεις του που διατύπωσε στο ανοιχτό γράμμα προς τον Δραγούμη;

Μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ

3). Από το 1947 ο εθνικός στρατός άρχισε να οργανώνεται συστηματικά, ενώ στο Δημοκρατικό Στρατό άρχισαν να εκδηλώνονται ελλείψεις και αποτυχίες. Έτσι για τον Γιαννούλη που είχε αναδειχθεί και καθιερωθεί ως ο φυσικός Αρχηγός του Γράμμου και των περιοχών γύρω από τον Γράμμο, άρχισαν να δημιουργούνται ερωτηματικά και να γράφονται εκθέσεις σε βάρος του. Όλοι όσοι  πρωτοστάτησαν και συμμετείχαν σε αυτές τις κομματικές μεθοδεύσεις – ίντριγκες,  μετάνιωσαν  αργότερα, εκτός από το ελεεινό κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ Θ. Ευθυμιάδη, -που το 1959 εθεάθη στον Πειραιά να πουλάει λαχεία - που στις κατευθυνόμενες ανυπόστατες  κατηγορίες του, στηρίχθηκαν   τα υψηλά ιστάμενα κομματικά κλιμάκια – Ζαχαριάδης ,Γούσιας- για να θέσουν σε διαθεσιμότητα τον Γιαννούλη, το εξάμηνο Οκτώβριος 1947 έως το Μάρτιο 1948 και στη συνέχεια στην επιτήρηση. Οι κατηγορίες ήταν ανυπόστατες διότι:
Α) το κόμμα ήξερε ότι ο Γιαννούλης εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του Φ. Δραγούμη (1934-1937), όταν ο Δραγούμης ήταν αντίπαλος της δικτατορίας Μεταξά και αντιβασιλικός.
Β) ο Γιαννούλης δεν φαίνεται να ανήκει σε εθνικιστική οργάνωση, πριν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Απλούστατα ήθελε τη συνεργασία αριστερών και εθνικών δυνάμεων για τον κοινό σκοπό.
Γ) «ο Γιαννούλης είναι πολύ έξυπνος και ικανός, άρα όταν χάνει μάχες δεν είναι από ανικανότητα, αλλά από σκοπιμότητα»! Δεν ευσταθεί η κατηγορία γιατί, όπως προαναφέραμε, η υπεροχή των εθνικών δυνάμεων, μετά το 1947, ήταν τέτοια που κανένας δεν μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Οι μάχες που έχασε το 1949 ο Ζαχαριάδης και οι σύντροφοί του, ήταν από σκοπιμότητα; Αν ναι, γιατί δεν δολοφονήθηκαν και αυτοί όπως ο Γιαννούλης;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Ο Γιαννούλης αποτελεί πρότυπο ιδεολόγου αριστερού πατριώτη, που  αγωνίστηκε για μια δικαιότερη κοινωνία, όραμα που δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε ούτε με τον υπαρκτό σοσιαλισμό και έσβησε με την κατάρρευσή του.
Υπήρξε παράλληλα ο Γιαννούλης ένα από τα θύματα του αριστερού κινήματος, που «έφαγε» τα καλύτερα παιδιά του.
Μια σειρά λαθών του ΚΚΕ οδήγησε στον ανώφελο τρίτο γύρο.
Μια σειρά λαθών της άλλης πλευράς ανάγκασε τους αριστερούς να οδηγηθούν στον τρίτο γύρο.
Τα λάθη και των δύο πλευρών μας οδήγησαν στον εμφύλιο, με τις τραγικές συνέπειες.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Την περίοδο 1947- 1948 διαμορφώθηκαν στο Γράμμο, δύο τάσεις: Η μια, υπό τον Γιώργο Γιαννούλη, απέβλεπε στη δημιουργία μιας δικαιότερης ελληνικής κοινωνίας, μιας σοσιαλιστικής Ελλάδας, με ανθρώπινο πρόσωπο, μιας Ελλάδας μη διαμελισμένης εδαφικά. Η άλλη, υπό τον Ν. Ζαχαριάδη, απέβλεπε στη δημιουργία μιας Ελλάδας σοσιαλιστικής, σταλινικού τύπου, που στο πνεύμα του κακώς εννοούμενου διεθνισμού, θα οδηγούσε στον εδαφικό διαμελισμό της χώρας.
Η σύγκρουση αυτή οδήγησε στη στυγερή δολοφονία του Γ. Γιαννούλη, την τραγικότερη φυσιογνωμία του εμφυλίου. Ευτυχώς το 1949 απέτυχαν τα σχέδια του Ζαχαριάδη. Για να συμπεράνει ο Λ. Κύρκος: «Ευτυχώς που δεν νίκησε το κίνημά μας» Οι συνέπειες θα ήταν ολέθριες…!


Οργανωτική επιτροπή

Γκανάτσιος Βασίλης Αγωνιστής Εθνικής Αντίστασης – Υποστράτηγος ΔΣΕ
Μαρουλίδης Χρήστος Πληροφορικός
Ματσουκατίδης Παντελής Δικηγόρος.
Παπαγρηγορίου Γιάννης Δάσκαλος- ερευνητής εμφυλίου πολέμου.
Στεφανίδου Μαρία Προγραμματίστρια
Συρανίδης Νίκος Δάσκαλος – ερευνητής εμφυλίου πολέμου
Τσακίρης Παντελής πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ – m.t. Διεθνών Σχέσεων
Οικονομίδου Ουλιάνα Δημοσιογράφος.


Αναδημοσίευση από  http://www.edia-makedonia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7:2011-07-14-10-18-08&catid=3:2011-07-13-11-42-06&Itemid=4